Categoriearchief: Gezin

Onverwachts naar Cairns

Geef een reactie

Ik sla mijn ogen op naar U, Die in de hemel zit! (Psalm 123:1).

Een aantal weken geleden zat Erna rustig op de bank, toen ze gedurende een paar seconden – plotseling en zonder aanleiding – het gevoel had haar bewustzijn te verliezen, zoals flauwvallen, maar dan intenser. Dit werd gevolgd door hartkloppingen. Mede gezien Erna’s medische voorgeschiedenis, werd door artsen van de kliniek besloten dat ze hiervoor naar Cairns moest.

Erna in het ziekenhuis

Erna is drie dagen opgenomen geweest op de afdeling Cardiologie in het ziekenhuis in Cairns. Daarbij zijn gelukkig geen afwijkingen aan haar hart gevonden. Omdat er mogelijk toch een (potentieel ernstige) ritmestoornis is geweest, is er een kleine hartritmemonitor onder haar huid geimplanteerd, die de komende 3 jaar haar hartritme registreert. Mocht zich een ritmestoornis voordoen, dan kan gekeken worden naar het soort ritmestoornis en dan kan dat vervolgens behandeld worden.
Goed nieuws is dat het bloedvat naar de hersenen, wat anderhalf jaar geleden dicht zat en een klein herseninfarct veroorzaakte, genezen is!

Met Obadja gaat het goed (via Whatsapp)

Skypen met Hannah en Ruth

Het was schrikken om zo plotseling naar Cairns te moeten gaan, en helemaal om de oudste drie kinderen bij kennissen achter te moeten laten in Ukarumpa. Dat was eerst heel moeilijk. Maar wat is het dan fijn om via Skype en Whatsapp ‘gewoon’ met hen te kunnen spreken en hen te kunnen zien en horen! Al snel kregen we goede berichten van hen, en hoorden we dat het goed ging. Dat hielp enorm.

Het was moeilijk, maar: Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft (Psalm 121:2). De wetenschap in handen te zijn van de Schepper van hemel en aarde gaf vrede en rust. Zeker weten staat hij ook boven onze gezondheid! Vlak voor de implantatie van de hartrimtemonitor zei iemand tegen Erna: You are in great hands. Natuurlijk werd daarmee de dokter bedoeld, maar voor Erna had het een dubbele betekenis!

Josia en Lois genieten van het ‘Westen’

Het was ook bijzonder om er zo ‘ongepland’ even tussenuit te zijn met de jongste twee. We voelden ons 10 jaar jonger, toen we ook alleen maar voor twee kleine kinderen hoefden te zorgen!

Samen in Cairns

We zijn blij dat we ondertussen weer terug zijn in Ukarumpa, samen met de andere kinderen, en dat we weer terecht zijn gekomen in ons normale ritme.

Een hartelijke groet uit Ukarumpa!

Michel & Erna,
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

 

Vakantie in Aramba

1 reactie

Zomervakantie in Papoea-Nieuw-Guinea. Eerlijk gezegd kunnen we beter spreken van een ‘wintervakantie,’ want aan het zuidelijk halfrond zitten we nu in de koudste maanden van het jaar. Vooral ’s morgens en ’s avonds kan het erg koud zijn en hebben we echt een warm fleece vest nodig. Maar nu de scholen hier eind juli al zijn gestart, hebben we gelegenheid om weer een weblog te schrijven. De vorige keer schreven we over ons werk, dit keer gaat het vooral over de kinderen en hun ‘wintervakantie.’

Het grootste deel van de vakantie waren we in Aramba en daarna nog twee weken thuis in Ukarumpa. Aramba was natuurlijk niet bepaald een doorsnee vakantiebestemming. Wat hebben de kinderen er gedaan?     

Elke dag begonnen we met een stukje uit het cursusboek ‘Hero Training Camp’ (https://www.biblicalparenting.org/kidsconscience.asp). Dit is een cursus die kortgezegd bedoeld is om kinderen te leren een held te zijn vanuit Bijbels perspectief. Een soort Vakantie Bijbel Club, dus. Ook al was het vakantie, daarna werkten we aan onze lessen Nederlands, want die vallen buiten het reguliere schoolprogramma. Na deze lessen: vrije tijd!

Naast het huis stond een oude, verroeste tractor, tot groot plezier van heel veel kinderen en Josia.

Alle kinderen kregen een op maat gemaakte pijl en boog. Daar hoorde natuurlijk een jungletocht bij om de pijlen en bogen uit te proberen. Precies toen Michel een foto wilde gaan maken, kwam daar zomaar een echte jager langs, die ook wel op de foto wilde poseren. De Aramba leven voor een groot deel van de jacht en het is maar goed dat de Aramba vaak meer succes hebben dan onze kinderen, al had deze jager op die dag net pech …

 

Hannah en Ruth vonden het gezellig om met hun vriendinnetjes onder het huis te zitten als daar een vuur was. Gelukkig hadden we deze keer een gasfles en een tweepitstoestelletje, maar een paar keer hebben we toch nog open vuur gebruikt om een cake te kunnen bakken. Die grote pan op het vuurtje functioneert daarbij als een oventje.

Een van de hoogtepunten: zwemmen in de rivier. Omdat dat voor de meeste mensen tegelijk de badkamer is, zijn er gescheiden mannen- en vrouwenplekken.

Josia is er klaar voor!

 

Maar wat doe je als je tijdens een flinke wandeling een duik hebt genomen en je (natuurlijk) geen handdoek bij je hebt? Gewoon een vuurtje maken, opwarmen en droog worden!

Weer een vuurtje, maar deze keer om spekjes te roosteren achter ons huis ter gelegenheid van Ruth’s verjaardag.

Groetjes van Lois! De twee staartjes waren i.v.m. de hitte nodig, maar ze staan ook wel heel schattig!

Ons verblijf in Aramba zit erop en we gaan terug naar Ukarumpa. In meerdere opzichten was het een bijzondere vakantie, voor ons en voor de kinderen. Onze kinderen beleven het echter niet als ‘zo bijzonder.’ Voor hen is dit ‘normaal’ en onze kinderen dromen juist van Nederland, van onbeperkt appels eten, van rode herfstbladeren, van attracties en musea en van opa’s en oma’s …

Thuis in Ukarumpa werden we verrast door de komst van een aantal caviababies. Erg leuk dat het nog even vakantie was. En zo hadden we ook nog de tijd om bij te komen van Aramba en te genieten van de ‘luxe’ van lampen in huis die het altijd en allemaal doen en van een grote tuin met trampoline.

En nu is het schooljaar van ‘Ukarumpa International School’ weer begonnen. Hannah gaat naar de middelbare ‘grade 7’ (klas 1), Ruth naar ‘grade 5’ (groep 7), Obadja naar ‘grade 3’ (groep 5) en Josia naar ‘kapul’ (groep 1, vernoemd naar een soort boomkangaroe).

Hartelijke groet,
Michel & Erna
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

Waarom zou je slapen, als je wakker bent?

2 reacties

[block]Josia heeft dikke pret, midden in de nacht…
Gelukkig weten we ondertussen dat dit tijdelijk is en dat het met ongeveer een week over is, maar vooralsnog zijn we ’s nachts veel op en ook daardoor erg moe overdag.

We mogen terugzien op een goede en voorspoedige reis. Van deur tot deur duurde de reis ongeveer 42 uur. We brachten twee nachten door in het vliegtuig en moesten drie keer overstappen, in Frankfurt, Singapore en Port Moresby. De kinderen zijn erg flink geweest.

Op woensdagmiddag kwamen we thuis en de volgende morgen werd Josia ziek, hij heeft zo’n acht keer overgegeven, over zijn kleren, zijn bed en de bank. En hoewel we eigenlijk al wel genoeg was hadden na zo’n lange reis, waren we ontzettend dankbaar dat dit niet onderweg was gebeurd. Dit is de derde keer dat we precies voor of na de reis zieke kinderen hebben, maar niet onderweg. Hoe bijzonder, weer heeft de Heere ons bewaard voor zieke kinderen in het vliegtuig. Josia is al weer helemaal beter, zoals ook op de foto wel te zien is.

Het is fijn om weer thuis te zijn. We genieten van de zon, de vogels, de bloemen en de hartelijkheid waarmee we hier weer werden onthaald. In Ukarumpa bestaat de geweldige traditie dat er drie dagen lang voor eten wordt gezorgd voor degenen die terugkomen van verlof. Geen overbodige luxe overigens, als je worstelt met een jetlag. Tegelijk doet het ook denken aan de vele mensen die tijdens ons verlof voor ons hebben klaargestaan. Nogmaals hartelijk dank!

We zullen nog wel even bezig zijn met uitrusten, koffers uitpakken en settelen. Maar we mogen weer verder met ons werk op het opleidingscentrum en met het Bijbelvertaalwerk voor de Aramba mensen. Bijzonder, zeker na alles wat er in ons verlof is gebeurd.

Een hartelijke groet vanuit Ukarumpa!

Michel & Erna Pauw
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

Update: goed nieuws

1 reactie

Eind vorige week hebben we de meeste uitslagen van onderzoeken binnen gekregen. Het blijkt dat bij mij 1 van de 4 grote vaten naar de hersenen geblokkeerd is. Waarschijnlijk door een dissectie, een soort scheur aan de binnenkant van het bloedvat, waardoor het is dicht gaan zitten. Daarvandaan is dan waarschijnlijk een stolseltje losgeschoten, wat het infarct hogerop in de hersenen heeft veroorzaakt. De prognose is vrij gunstig, de kans op herhaling is klein. Dat 1 van de 4 vaten dicht zit, is op zich niet erg, omdat de andere drie vaten dat compenseren. Het vat kan in de loop van een half jaar spontaan herstellen, willen jullie hierom bidden?

Het goede nieuws is dat we bericht gekregen hebben dat we ondanks alles wat er is gebeurd, toch terug mogen naar PNG, op de geplande datum van 5 maart. Hier zijn we erg blij mee. God heeft weer geopende deuren gegeven!

Ook zit er schot in het visumproces van Lois en we hopen haar paspoort met visum met ongeveer een week in handen te hebben.

Hartelijk dank voor alle meelevende reacties en kaartjes en voor iedereen die biddend om ons heen heeft gestaan de afgelopen dagen. Het heeft ons enorm goed gedaan!

Een hartelijke groet,

ook namens Michel en de kinderen,

Erna Pauw

Onverwacht en zorgelijk nieuws

1 reactie

Beste familie, vrienden en bekenden,

De achterliggende anderhalve week zijn er rondom mijn gezondheid grote zorgen ontstaan. Op een ochtend werd ik (Erna) wakker en ontdekte dat een gedeelte van mijn gezichtsveld was verdwenen. Omdat ik ook migraine-achtige klachten had, dachten we aanvankelijk aan migraine. Mijn ogen werden nagekeken door een oogarts, om een netvliesloslating uit te sluiten, en gelukkig waren mijn ogen helemaal goed. Maar de uitval bleef en toen ben ik woensdag met spoed opgenomen in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis bleek uit een MRI scan dat ik een klein herseninfarct heb doorgemaakt. De afgelopen dagen heb ik allerlei onderzoeken gehad, gericht op het vinden van een oorzaak. Omdat een herseninfarct op jonge leeftijd raar is, wordt er gezocht naar onderliggende problemen, bijvoorbeeld een hartafwijking of een afwijking in de bloedstolling, etc. Tot nu toe is daarbij niets gevonden, maar veel uitslagen wachten nog. Vanaf gisteren ben ik gelukkig weer thuis, het is de bedoeling dat verder onderzoek/ behandeling poliklinisch verloopt. Waarschijnlijk zal ik in ieder geval voor de rest van mijn leven bloedverdunners moeten gebruiken om risico op herhaling te beperken.

Het voelt alsof we in een emotionele achtbaan zitten en we proberen te verwerken wat er is gebeurd. Ook voor Michel en de kinderen is dit heel heftig. Om de zorgen rondom mijn gezondheid, maar ook om alle mogelijke consequenties die dit kan hebben voor ons leven en werk in PNG. Het is voor ons op dit moment nog niet duidelijk wat die consequenties zullen zijn. Ons vertrek staat vooralsnog gepland op 5 maart. We weten nog niet of dit uitgesteld moet worden, en zelfs is het niet zeker of we wel terug kunnen naar PNG. We hopen en bidden dat we ondanks alles toch spoedig mogen terugkeren naar PNG. We houden van PNG en willen niets liever dan terug gaan en verder gaan met het werk waar we aan begonnen zijn.

Aan de buitenkant is er niets aan mij te zien (gelukkig), maar ik mis ongeveer een kwart van mijn gezichtsveld (links onder). Ik kan wel gewoon scherp zien, maar als ik bijvoorbeeld een boekje voorlees, zie ik wel het boek, maar niet het kind links naast me. Ik ben dankbaar dat het buitenste randje vorige week is terug gekomen, maar daarna heb ik geen verbetering meer gemerkt. Ik begin er aardig aan te wennen en kan er wel mee leven, denk ik. Er is een kleine kans dat het zicht in de loop van dit jaar nog (gedeeltelijk) terug komt. Wat wel heel moeilijk is, is dat het niet meer veilig is om auto te rijden en zelfs ook niet om met kinderen naast me te fietsen. Daardoor ben ik behoorlijk beperkt wat vervoer betreft. Ook is het kijken met een grauwe vlek vermoeiend, hopelijk trekt dat nog bij.
Ik ben dankbaar voor de vele mensen om ons heen die meeleven, meebidden en helpen. Ik begrijp God niet, maar dat hoeft ook niet. Ik vertrouw Hem, belijd en geloof dat Hij goed is en houdt daaraan vast, hoe moeilijk dat soms ook is. Hij is mijn liefhebbende en almachtige Vader. Hij staat erboven, Hem ontglipt niets. Hij heeft controle over ons en over Zijn eigen werk in PNG en overal.

Tot slot delen we nog mee dat we de achterbanmorgen op za. 10 februari, van 10.00 – 12.00 vooralsnog gewoon door laten gaan. We hopen dan een en ander over ons leven en werk in Papoea-Nieuw-Guinea vertellen en zien er naar uit om veel mensen te ontmoeten. Iedereen van harte welkom! Een berichtje wordt op prijs gesteld als u / jij komt.

Een hartelijke groet,

ook namens Michel en de kinderen,

Erna Pauw