Categoriearchief: Kinderen

Vijf weken Aramba in foto’s

Tijdens de zomervakantie van de kinderen zijn we als gezin vijf weken in Aramba geweest. We hebben daar in onze laatste nieuwsbrief al het een en ander over geschreven. Middels deze weblog delen we graag nog wat foto’s om u een beter beeld te geven.

De heenreis verliep niet volgens plan. Michel en Lois waren te ziek om te reizen. We besluiten dat Erna met 3 kinderen wel vast zal gaan. Obadja blijft thuis bij de zieken om te helpen. Op de foto Erna met Hannah, Ruth en Josia op het vliegveldje.

Het was bijzonder dat er een week later nog een vlucht gepland stond en op die vlucht waren nog een paar plaatsen vrij. Michel, Obadja en Josia konden een week later wel komen! Achteraf zien we hierin Gods zorg en leiding.

Drie portretten van Aramba mensen:

Boven:
een oude man voor zijn huis. 

Links: 
een stoere jager die ons een stuk hertenvlees komt brengen (netjes in groen blad verpakt) 

Rechts: 
een meisje dat snoept van een stuk kokosnoot.

De kerk in Kiriwo is afgebroken, omdat die erg vervallen was. Ze hebben tijdelijk een nieuwe kerk neergezet. Zo ziet het Aramba kerkgebouw en een Aramba kerkdienst eruit.

De kinderen beleven avonturen!

Lois speelt met Aramba kinderen op een oude trekker, die al jaren staat te roesten, maar voor veel kinderplezier zorgt.

Josia speelt voetbal met kinderen uit het dorp.

Obadja krijgt het schild van een schildpad (de schildpad zelf is gelukkig al opgegeten).
Een paar uur eerder liep de schildpad nog rond.

Josia en Obadja krijgen van Dusu een pijl en boog en oefenen daar flink mee. De pijlen zijn – gelukkig voor mama – nog niet heel scherp.
Ze krijgen allebei ook een katapult en leren van klei stenen balletjes bakken om mee te schieten.

Hannah en Ruth krijgen een tas gemaakt door vertaalster Rachel van een speciaal grassoort.

Hannah leert van weer een ander soort blad zelf een mat vlechten.

Onder: Hannah en Ruth samen met Aramba jeugd op een bank naast de kerk bij een avonddienst (kijk maar niet naar wat een van de vrouwen achter de bank aan het doen is).

 

Hier een kijkje binnenshuis. Het huis waar we in mogen wonen, is het zendingshuis van de lokale kerk. Het is een groot huis (10mx30m), een deel is ook kantoor voor het vertaalteam.
Het huis is lang geleden gebouwd door zendelingen die ook lang geleden al vertrokken zijn. Het huis staat nog steeds, maar het heeft wel groot onderhoud nodig.

Rechts boven: we vieren Ruth’s verjaardag met een pannenkoektaart gevuld met custard (we hebben geen oven om cake te bakken).
Onder: Obadja en Lois werken aan de keukentafel. Obadja werkt aan Nederlands. Omdat hij op school geen Nederlands krijgt, werkt hij daar buiten schooltijd aan.
Josia speelt op de jongenskamer (op de achtergrond malarianetten met slaapmatjes).

 

Bezoek aan de lokale school:


Dit is de kleuterschool. De juf leert de kinderen het Aramba alfabet en het Engelse alfabet. De kinderen schrijven het alfabet op een krijtbord of in hun schrift. Josia doet ook mee en schrijft het Aramba alfabet op een krijtbord.

Hannah en Ruth mogen een dag meelopen met hun vriendinnen in school. Wat een verschil met wat ze zelf gewend zijn!

Hannah en Ruth doen mee met een muziekles op de middelbare school.

Hannah en Ruth organiseren samen met Aramba vriendinnen een vakantiebijbelweek voor de kinderen van het dorp. Het thema was ‘kinderen in de Bijbel’ en de kinderen leerden de tekst ‘Laat de kinderen tot Mij komen ….’ in het Aramba uit hun hoofd.

Dit was een mooie ervaring voor Hannah en Ruth en voor hun Aramba vriendinnen. De kinderen genoten er van en ze leerden een Bijbeltekst. Sommigen konden die aan het eind van de week ook zelf lezen.

Het Bijbelvertaalwerk gebeurt zoveel mogelijk door Aramba vertalers en Michel helpt waar nodig. Al deze mensen op de foto zijn betrokken geweest bij het Bijbelvertaalwerk de afgelopen tijd. Hieronder zes foto’s waarin vertalers bezig zijn.

Een hartelijke groet,

Michel & Erna Pauw
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

Michel maakte deze prachtige foto van de paradijsvogel, het nationaal symbool van Papoea-Nieuw-Guinea.

Vakantie in Aramba

Zomervakantie in Papoea-Nieuw-Guinea. Eerlijk gezegd kunnen we beter spreken van een ‘wintervakantie,’ want aan het zuidelijk halfrond zitten we nu in de koudste maanden van het jaar. Vooral ’s morgens en ’s avonds kan het erg koud zijn en hebben we echt een warm fleece vest nodig. Maar nu de scholen hier eind juli al zijn gestart, hebben we gelegenheid om weer een weblog te schrijven. De vorige keer schreven we over ons werk, dit keer gaat het vooral over de kinderen en hun ‘wintervakantie.’

Het grootste deel van de vakantie waren we in Aramba en daarna nog twee weken thuis in Ukarumpa. Aramba was natuurlijk niet bepaald een doorsnee vakantiebestemming. Wat hebben de kinderen er gedaan?     

Elke dag begonnen we met een stukje uit het cursusboek ‘Hero Training Camp’ (https://www.biblicalparenting.org/kidsconscience.asp). Dit is een cursus die kortgezegd bedoeld is om kinderen te leren een held te zijn vanuit Bijbels perspectief. Een soort Vakantie Bijbel Club, dus. Ook al was het vakantie, daarna werkten we aan onze lessen Nederlands, want die vallen buiten het reguliere schoolprogramma. Na deze lessen: vrije tijd!

Naast het huis stond een oude, verroeste tractor, tot groot plezier van heel veel kinderen en Josia.

Alle kinderen kregen een op maat gemaakte pijl en boog. Daar hoorde natuurlijk een jungletocht bij om de pijlen en bogen uit te proberen. Precies toen Michel een foto wilde gaan maken, kwam daar zomaar een echte jager langs, die ook wel op de foto wilde poseren. De Aramba leven voor een groot deel van de jacht en het is maar goed dat de Aramba vaak meer succes hebben dan onze kinderen, al had deze jager op die dag net pech …

 

Hannah en Ruth vonden het gezellig om met hun vriendinnetjes onder het huis te zitten als daar een vuur was. Gelukkig hadden we deze keer een gasfles en een tweepitstoestelletje, maar een paar keer hebben we toch nog open vuur gebruikt om een cake te kunnen bakken. Die grote pan op het vuurtje functioneert daarbij als een oventje.

Een van de hoogtepunten: zwemmen in de rivier. Omdat dat voor de meeste mensen tegelijk de badkamer is, zijn er gescheiden mannen- en vrouwenplekken.

Josia is er klaar voor!

 

Maar wat doe je als je tijdens een flinke wandeling een duik hebt genomen en je (natuurlijk) geen handdoek bij je hebt? Gewoon een vuurtje maken, opwarmen en droog worden!

Weer een vuurtje, maar deze keer om spekjes te roosteren achter ons huis ter gelegenheid van Ruth’s verjaardag.

Groetjes van Lois! De twee staartjes waren i.v.m. de hitte nodig, maar ze staan ook wel heel schattig!

Ons verblijf in Aramba zit erop en we gaan terug naar Ukarumpa. In meerdere opzichten was het een bijzondere vakantie, voor ons en voor de kinderen. Onze kinderen beleven het echter niet als ‘zo bijzonder.’ Voor hen is dit ‘normaal’ en onze kinderen dromen juist van Nederland, van onbeperkt appels eten, van rode herfstbladeren, van attracties en musea en van opa’s en oma’s …

Thuis in Ukarumpa werden we verrast door de komst van een aantal caviababies. Erg leuk dat het nog even vakantie was. En zo hadden we ook nog de tijd om bij te komen van Aramba en te genieten van de ‘luxe’ van lampen in huis die het altijd en allemaal doen en van een grote tuin met trampoline.

En nu is het schooljaar van ‘Ukarumpa International School’ weer begonnen. Hannah gaat naar de middelbare ‘grade 7’ (klas 1), Ruth naar ‘grade 5’ (groep 7), Obadja naar ‘grade 3’ (groep 5) en Josia naar ‘kapul’ (groep 1, vernoemd naar een soort boomkangaroe).

Hartelijke groet,
Michel & Erna
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

Weer thuis in Nederland

Na een lange reis van vier dagen, inclusief tussenstops en overstappen, zijn we dan eindelijk weer in Woudenberg beland. Zo’n reis is spannend, vermoeiend en heeft toch ook weer zijn leuke en grappige kanten. In Hongkong trekken we met meer dan één kind altijd de aandacht als we over het vliegveld lopen. Camera’s worden tevoorschijn gehaald en vriendelijke Chinezen proberen maatjes te worden met de kinderen. In het vliegtuig is het altijd weer een verrassing wat we voor eten krijgen en er is overal natuurlijk zoveel te zien. Op de langste vlucht, van Hongkong naar Frankfurt, waren we gezegend met maar liefst 10 extra, onbenutte zitplaatsen, waardoor de kinderen lekker languit konden slapen, in plaats van zittend in een stoel.
20171025 - Josia in vliegtuigNu zijn we weer in Woudenberg en dat voelt als vanouds: opgehaald en begroet door familie, op zondag naar de eigen gemeente, op maandag naar de vertrouwde Wartburg en op dinsdag zelfs opa en oma morgen op school! We willen iedereen hartelijk bedanken die eraan heeft bijgedragen om onze overgang naar Nederland zo gemakkelijk mogelijk te maken: familie, vrienden, gemeenteleden, jufs en meesters, klasgenootjes, ontmoetingen in de gemeente, bij het koffiedrinken na de dienst, in de winkel, op school, aan huis, via email of anderszins.

Op dit moment zijn we hard bezig om onze jetlag weg te werken. Het blijft een raar fenomeen om aan het einde van de middag plotseling van de ene op de andere minuut overvallen te worden door zo’n enorme vermoeidheid dat je denkt dat je een hele dag kunt slapen. Maar midden in de nacht ben je toch weer klaar wakker. Men zegt dat je voor elk uur tijdsverschil een dag nodig hebt om in het normale ritme te komen. Bij ons komt dat neer op acht dagen. Dat klopt wel zo’n beetje met onze ervaring, maar we hopen er altijd weer op dat het dit keer iets sneller gaat.

Een van de meest gestelde vragen die we krijgen, is: ‘Hoe is het weer om in Nederland te zijn?’ Afhankelijk van de context geven we dan verschillende antwoorden. Soms benadrukken we het vertrouwde, zoals hierboven beschreven. Andere keren benadrukken we het ‘lekkere’, zoals bruin brood met kaas of het eerste wat Josia ’s morgens zegt, als hij wakker wordt: pepernoten! Mensen denken vaak dat we het hier wel koud zullen vinden, maar mooier oktoberweer kunnen we ons in Nederland nauwelijks voorstellen. Daarbij is het ook genieten van de kleurrijke herfst.

Dit keer willen we de vraag ook eens van een ander gezichtspunt bekijken. En dat is dat het met behoud van al het bovenstaande, ook heel vreemd is om weer in ons eigen land en woonplaats te zijn. Je moet weer aan zoveel dingen wennen: o ja, het stuur in de auto zit links en we rijden rechts. Bij het afslaan gaan nog steeds vaak de ruitenwissers aan, in plaats van het knipperlicht. Eén dag na aankomst reden we de Dorpsstraat in. We waren zo onder de indruk van de nieuwe parkeerplaats en de toegang daartoe dat we de borden over het hoofd zagen en plotseling tegen het verkeer in reden. Blijkbaar is het toch niet altijd even verstandig om te ‘doen wat we altijd zo hebben gedaan’. Zondagmorgen in de kerk, komt de kerkenraad binnen en zegt Obadja: ‘Zijn dat allemaal dominees?’ Winkelen is ook al zo vreemd: bij vrijwel elk product moet je kiezen welke variant je wilt. Wil je de goedkoopste of de beste, of – helemaal goed – de goedkoopste beste? Of toch maar de beste goedkoopste?
Het is ook een ontdekking – op zondagmorgen – om je te realiseren dat we nog helemaal geen Nederlands contant geld hebben, laat staan collectemunten.

Al met al overheerst de dankbaarheid, dat we veilig geland zijn op Nederlandse bodem. Dankbaar, dat we weer tussen de mensen mogen zijn die ons lief en dierbaar zijn. Dankbaar, dat het al die tijd met de zwangerschap van Erna zo goed is gegaan. In het licht van eerdere ervaringen, is dat altijd weer een wonder van genade.

In de komende tijd hopen we velen van u / jullie te ontmoeten en we zien uit naar een gezegende tijd in Woudenberg.

Hartelijke groet,

Michel en Erna,
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en …

Welkom, Josia!

Wat blijft het een wonder en een geschenk van God om een kindje uit Zijn hand te ontvangen. De 3e februari 2015 was nog maar 8 minuten oud, toen onze zoon Josia Fanuel werd geboren!

Josia

Josia

De kinderen staan om 05.30 al klaar om te vertrekken

De kinderen staan om 05.30 al klaar om te vertrekken

Afscheid van Ukarumpa

Afscheid van Ukarumpa

In Australië
Op 16 januari 2015 bracht een klein vliegtuigje van SIL ons van Ukarumpa naar Port Moresby en vandaar vlogen we het water over naar Cairns in het noorden van Australië. En toen was het wachten op de baby. Daar zit je dan, als gezin. Ver weg van familie, vrienden en collega’s. We kenden letterlijk niemand in onze omgeving. En toch …

Gastvrijheid
We hebben genoten van de gastvrijheid van de mensen die we ontmoetten. Allereerst was daar Tree Tops Lodge, het gastenverblijf voor zendelingen dat gerund wordt door Wycliffe en de MAF. Tegen een sterk gereduceerd tarief konden we daar een woning betrekken met maar liefst drie slaapkamers. We hebben hierin sterk de leiding van de Heere ervaren. Toen we dit onderkomen ruim van te voren boekten, kregen we te horen dat we vlak voor de uitgerekende datum 4 dagen elders onderdak moesten vinden i.v.m. een conferentie. Maar wat schetst onze dankbaarheid, toen we bericht kregen dat er een annulering was! Nu hebben we voor drie maanden de beschikking over dezelfde woning.
Via collega’s waren we in contact gekomen met een aantal christenen dat hier in Cairns woont. Een dag na aankomst kregen we van hen al bezoek. En wat een zegen voor de kinderen: deze vrouw bracht een grote doos met boeken en speelgoed mee voor de kinderen! Een hartelijker ontvangst hadden we ons niet kunnen indenken. Ze stelde zelfs voor een paar weken haar auto voor ons beschikbaar, zodat we die niet hoefden te huren.

Geboortekaartje Josia

Geboortekaartje Josia

De geboorte van Josia
Dinsdag 3 februari 2015 bleek de grote dag, anderhalve week eerder dan verwacht. ’s Maandagsavonds moesten we plotseling naar het ziekenhuis omdat de vliezen waren gebroken. De vrouw die ons zo hartelijk had ontvangen, was inmiddels dikke vrienden geworden met onze kinderen en zij stond binnen 10 minuten op de stoep om die nacht op de kinderen te passen. Dat was een grote zorg minder.
Acht minuten na middernacht mocht Erna een gezonde jongen tegen haar hart drukken: onze Josia. Met 2910 gram was het ons kleinste kindje.

Twee grote zussen en één grote broer
Om 7 uur ging papa snel naar huis om de kinderen het grote nieuws te vertellen en ze op te halen om naar de baby te kijken. Wat waren ze trots op hun broertje. Helaas moest de baby twee dagen met mama in het ziekenhuis blijven en konden ze de baby maar twee keer per dag zien. Op deze momenten was het dan ook extra genieten.

Papierwerk
Voor een kindje dat in het buitenland geboren wordt, moet erg veel papierwerk gebeuren. Onlangs heeft Josia al met mama een vliegreis gemaakt naar Brisbane om een paspoort aan te vragen. Het duurde even voor hij tevreden was met z’n pasfoto, maar ook die kwam er uiteindelijk.

Terug naar Papoea-Nieuw-Guinea
We hopen snel weer terug te kunnen gaan naar ons stekje in Papoea-Nieuw-Guinea, dat al echt als een ‘thuis’ voelt. Ondertussen wachten we op het paspoort en het visum van onze jongen.

Gezinsfoto bij Tree Tops in Cairns, Australië

Gezinsfoto bij Tree Tops in Cairns, Australië