‘Mee’ naar Papoea-Nieuw-Guinea

Vertrek vanuit Woudenberg

Vertrek vanuit Woudenberg

De auto staat klaar om te vertrekken naar Schiphol. Terwijl ik (Erna) Josia oppak om hem in de auto te zetten verrast hij me met zijn nieuwe woordje ‘mee’. Ja, natuurlijk mag je mee! We gaan terug. Ons verlof is goed geweest, maar we weten en ervaren dat onze plek nu in Papoea-Nieuw-Guinea (PNG) is. We beginnen dus aan de lange, 38 uur durende, spannende en vermoeiende reis. Op Schiphol checken we onze koffers in. Om een of andere reden duurt dat erg lang en worden er verschillende telefoontjes gepleegd. Heeft het ermee te maken dat we met elf paspoorten reizen? Zes stuks geldige nieuwe paspoorten plus 5 oude paspoorten met ons visum voor PNG. De oude paspoorten zijn ongeldig gemaakt, met uitzondering van de visumpagina. Alleen Josia heeft het visum in zijn nieuwe paspoort. De dame achter de incheckbalie vertelt tot onze vreugde dat de bagage helemaal doorgelabeld mag worden naar Port Moresby, de hoofdstad van PNG. Helaas is ze even later niet tevreden met het gewicht van sommige koffers, hoewel het totaal gewicht in orde is. Onze koffers gaan dus open en na wat schuiven mogen ze door. Helaas is de dame inmiddels afgewisseld door haar collega die niet kan doorlabelen naar PNG. Onze koffers krijgen dus een label tot aan Hong Kong, daar moeten we dan maar verder zien. We gaan afscheid nemen van familie en vrienden die helemaal naar Schiphol zijn gereisd om ons uit te zwaaien.

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Een moeilijk moment, tegelijkertijd een moment waarop we beseffen hoe verbonden we zijn – en blijven. Daar gaan we dan, uitgezwaaid vanuit de verte. De eerste beproeving komt al snel. We willen nog btw terugvragen en dat blijkt alleen te kunnen voor de security checkpoints in Vertrekhal 3, terwijl wij in Vertrekhal 1 staan. Michel moet dus terug, terwijl Erna met de vier kinderen door het checkpoint gaat. Laptops, telefoons, drinken, gels, etc. moeten uit de tassen en alles wordt gescand. Josia moet uit de draagdoek en wij zelf worden ook een voor een gescand. Hannah neemt Josia gelukkig even over. Na de scan worden we ook nog allemaal gefouilleerd, inclusief Josia, tot groot vermaak van de kinderen. Ik kom erachter dat ik maar drie van de zes paspoorten heb en hoop maar dat Michel de andere drie heeft. We zoeken een paar stoelen om op papa te wachten. We komen er achter dat in deze samenstelling van moeder met vier kinderen en 5 stuks bagage toiletbezoek erg lastig is, we wachten dus tot papa weer bij ons is, met de 3 overige paspoorten trouwens.

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen ...

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen …

Even later genieten we van onze laatste portie friet met kipnuggets bij de Burger King, en niet het minst van het ballenbad naast onze tafel. De kinderen kunnen even lekker bewegen voordat we vertrekken naar de gate en ons installeren in het eerste vliegtuig naar Frankfurt. Eenmaal in het vliegtuig, duurt het erg lang voordat we vertrekken:  40 minuten vertraging, terwijl we maar 1 uur en 20 minuten overstap tijd hebben.

Doorlopen dus op Frankfurt. We komen aan in zone A en het volgende vliegtuig vertrekt van zone Z! De kinderen zijn moe, maar lopen dapper met hun kleine koffertje achter zich aan. Op tijd komen we aan bij de gate naar Hong Kong. In het vliegtuig herinneren de kinderen ons aan de beloofde cadeautjes en genieten van het uitpakken (bedankt, gevers!).

Josia mag een cadeautje uitpakken

Josia mag een cadeautje uitpakken

Verder zijn we druk met eten. Omdat Josia geen eigen stoel heeft, maar de hele reis gezellig op schoot zit, eten Michel en ik om de beurt, terwijl we de andere kinderen helpen met eten. Hannah zit aan de overkant van het gangpad en redt zich prima alleen. De vlucht verloopt goed. Hannah en Obadja slapen opgerold in hun stoel, Ruth kan de slaap niet goed pakken, Josia slaapt een aantal uur en Michel en ik dutten af en toe even in. De kinderen vermaken zich verder met videootjes op hun eigen schermpje van de vliegtuigstoel. Gek genoeg word je tijdens zo’n reis een beetje duf en ook de kinderen doen weinig meer, ook al hebben ze genoeg puzzeltjes, spelletjes en leesvoer bij zich. We ontbijten in het vliegtuig en kort daarop, na het uitstappen, is het al 3 uur ’s middags, want in Hong Kong is het 6 uur later. ‘Mam, is China een stadje in Nederland?’, ik schiet in de lach. Door al het reizen is het soms lastig om concepten stad en land goed uit elkaar te houden. Is er nou echt zoveel verschil tussen een reis per trein naar Rotterdam en een nacht in het vliegtuig? En als we met het SIL vliegtuig gaan, reizen we wel per vliegtuig, maar blijven we toch weer in hetzelfde land. En aan de taal kun je het ook al niet zeker weten, want in PNG zijn dat er 830…

In Hong Kong worden we opgewacht door met mondkapje gemaskerd luchthavenpersoneel met een apparaatje in hun hand. Michel moet z’n hoed afdoen en ongevraagd controleren ze op afstand of we koorts hebben! Je zou het er prompt van krijgen. Maar gelukkig hebben we het geen van allen! Voor ons ook opnieuw een gebedsverhoring, want met zieke kinderen reizen lijkt ons bijna onmogelijk.

We kunnen onze koffers niet afhalen, want daarvoor zouden we door de douane moeten, terwijl we geen visum hebben voor Hong Kong. De balie van Air Niugini (onze vliegmaatschappij voor de volgende vlucht) is nog niet open en het duurt een poos voordat we iemand hebben gevonden die ons kan helpen. Ja, onze zes koffers worden voor ons opgezocht en gelabeld naar Hong Kong. Wat? Zes koffers? We hadden er zeven. Verbaasd kijken we naar onze zes tickets, waar is de zevende? De dame achter de balie blijft gelukkig vriendelijk en beloofd een zoekactie.

Wachten op het vliegtuig...

Wachten op het vliegtuig…

Na een uur mogen we terugkomen. ‘We moeten bidden’, zegt Ruth. Natuurlijk!  Samen bidden we of we met zeven koffers in PNG mogen aankomen. We zoeken een rustig plekje waar de kinderen een beetje kunnen bewegen en gaan op jacht naar een paar flesjes drinken. Dat blijkt iets lastiger, omdat we geen Hong Kong-se dollars hebben en voor een beetje drinken eigenlijk geen geld willen wisselen, maar het lukt. Een uur later blijkt de zevende koffer gevonden. Bovendien is het geen probleem dat we eigenlijk iets te veel kilo’s hebben volgens de bagage regels van Air Niugini, er wordt tenminste met geen woord over gerept. Looft de Heere!

Ondertussen lezen we het nieuws dat er in Port Moresby stakingen zijn begonnen op de nationale vluchten en dat er diverse vluchten zijn geannuleerd. Oeps, zou dat overslaan naar het internationale vliegverkeer? …. Het vliegtuig vertrekt gewoon. Bij het instappen begint Obadja een enthousiast verhaal in het Nederlands tegen een stewardess, die hem vriendelijk aanhoort en doet alsof ze er iets begrijpt …  Door het tijdsverschil is nu na ons ontbijt het diner weer aan de beurt. De cadeautjes en filmpjes passeren weer, opgerolde kinderen in hun stoel… Het is nog donker als we ongeveer half vijf in de ochtend landen in Port Moresby. Zouden alle zeven koffers zijn aangekomen? Hannah installeert zich aan het begin van de rolband en na een poos wachten, komt ze er enthousiast aanhollen, de eerste koffer is op komst is en de andere zes volgen kort daarna. Voor ons een wonder dat dat zo goed is gegaan! Nu nog door de douane. Een medewerker van het vliegveld komt ons halen uit de lange, lange rij en zet ons vooraan in een andere rij. Reizen met kinderen heeft zo zijn voordelen! Even later nog een spannend moment: moeten alle koffers open? Mogen we onze kaas uit de handbagage houden? Alles gaat goed, het blijft allemaal bij een scan en even later ontmoeten we de chauffeur die ons naar een zendingsgasthuis brengt om even uit te rusten en te ontbijten.

Obadja ploft neer ... en slaapt

Obadja ploft neer … en slaapt

Obadja is te moe en valt in een onmogelijke houding op een bank in slaap. Tegen negenen komt de chauffeur ons weer halen en brengt ons naar de MAF hangar, waar het kleine acht persoonsvliegtuigje vertrekt. Alles gaat op de weegschaal, ook wijzelf: deze laatste vlucht betalen we niet per persoon, maar per kilo. Er is nog geen brandstof voor het vliegtuig, dus wachten we nog een half uur tot het tanken klaar is. De piloot bepaalt waar we zitten, want het gewicht moet evenwichtig verdeeld worden. Even later zien we vanuit de lucht bekende beelden. Bomen – overal, bergen, rivieren die ertussen door slingeren, af en toe een verzameling hutjes: Papoea-Nieuw-Guinea!

Bij het landen wacht ons een grote verrassing, verschillende Nederlandse collega’s staan ons met hun kinderen op te wachten. Dat hadden we niet verwacht, een warm welkom na zo’n vermoeiende reis. Nog een korte rit in een busje en we zijn … thuis! Thuis in een warm en zonnig Papoea-Nieuw-Guinea.

1 gedachte op “‘Mee’ naar Papoea-Nieuw-Guinea

  1. Gerard en Henrike

    Leuk om te lezen! En wat heerlijk dat alles uiteindelijk goed is gekomen!! Hopelijk zitten jullie weer snel in het vertrouwde ritme.

Laat een antwoord achter aan Gerard en Henrike Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.