Beste familie, vrienden en bekenden,

De achterliggende anderhalve week zijn er rondom mijn gezondheid grote zorgen ontstaan. Op een ochtend werd ik (Erna) wakker en ontdekte dat een gedeelte van mijn gezichtsveld was verdwenen. Omdat ik ook migraine-achtige klachten had, dachten we aanvankelijk aan migraine. Mijn ogen werden nagekeken door een oogarts, om een netvliesloslating uit te sluiten, en gelukkig waren mijn ogen helemaal goed. Maar de uitval bleef en toen ben ik woensdag met spoed opgenomen in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis bleek uit een MRI scan dat ik een klein herseninfarct heb doorgemaakt. De afgelopen dagen heb ik allerlei onderzoeken gehad, gericht op het vinden van een oorzaak. Omdat een herseninfarct op jonge leeftijd raar is, wordt er gezocht naar onderliggende problemen, bijvoorbeeld een hartafwijking of een afwijking in de bloedstolling, etc. Tot nu toe is daarbij niets gevonden, maar veel uitslagen wachten nog. Vanaf gisteren ben ik gelukkig weer thuis, het is de bedoeling dat verder onderzoek/ behandeling poliklinisch verloopt. Waarschijnlijk zal ik in ieder geval voor de rest van mijn leven bloedverdunners moeten gebruiken om risico op herhaling te beperken.

Het voelt alsof we in een emotionele achtbaan zitten en we proberen te verwerken wat er is gebeurd. Ook voor Michel en de kinderen is dit heel heftig. Om de zorgen rondom mijn gezondheid, maar ook om alle mogelijke consequenties die dit kan hebben voor ons leven en werk in PNG. Het is voor ons op dit moment nog niet duidelijk wat die consequenties zullen zijn. Ons vertrek staat vooralsnog gepland op 5 maart. We weten nog niet of dit uitgesteld moet worden, en zelfs is het niet zeker of we wel terug kunnen naar PNG. We hopen en bidden dat we ondanks alles toch spoedig mogen terugkeren naar PNG. We houden van PNG en willen niets liever dan terug gaan en verder gaan met het werk waar we aan begonnen zijn.

Aan de buitenkant is er niets aan mij te zien (gelukkig), maar ik mis ongeveer een kwart van mijn gezichtsveld (links onder). Ik kan wel gewoon scherp zien, maar als ik bijvoorbeeld een boekje voorlees, zie ik wel het boek, maar niet het kind links naast me. Ik ben dankbaar dat het buitenste randje vorige week is terug gekomen, maar daarna heb ik geen verbetering meer gemerkt. Ik begin er aardig aan te wennen en kan er wel mee leven, denk ik. Er is een kleine kans dat het zicht in de loop van dit jaar nog (gedeeltelijk) terug komt. Wat wel heel moeilijk is, is dat het niet meer veilig is om auto te rijden en zelfs ook niet om met kinderen naast me te fietsen. Daardoor ben ik behoorlijk beperkt wat vervoer betreft. Ook is het kijken met een grauwe vlek vermoeiend, hopelijk trekt dat nog bij.
Ik ben dankbaar voor de vele mensen om ons heen die meeleven, meebidden en helpen. Ik begrijp God niet, maar dat hoeft ook niet. Ik vertrouw Hem, belijd en geloof dat Hij goed is en houdt daaraan vast, hoe moeilijk dat soms ook is. Hij is mijn liefhebbende en almachtige Vader. Hij staat erboven, Hem ontglipt niets. Hij heeft controle over ons en over Zijn eigen werk in PNG en overal.

Tot slot delen we nog mee dat we de achterbanmorgen op za. 10 februari, van 10.00 – 12.00 vooralsnog gewoon door laten gaan. We hopen dan een en ander over ons leven en werk in Papoea-Nieuw-Guinea vertellen en zien er naar uit om veel mensen te ontmoeten. Iedereen van harte welkom! Een berichtje wordt op prijs gesteld als u / jij komt.

Een hartelijke groet,

ook namens Michel en de kinderen,

Erna Pauw