Tag archieven: Kinderen

‘Mee’ naar Papoea-Nieuw-Guinea

Vertrek vanuit Woudenberg

Vertrek vanuit Woudenberg

De auto staat klaar om te vertrekken naar Schiphol. Terwijl ik (Erna) Josia oppak om hem in de auto te zetten verrast hij me met zijn nieuwe woordje ‘mee’. Ja, natuurlijk mag je mee! We gaan terug. Ons verlof is goed geweest, maar we weten en ervaren dat onze plek nu in Papoea-Nieuw-Guinea (PNG) is. We beginnen dus aan de lange, 38 uur durende, spannende en vermoeiende reis. Op Schiphol checken we onze koffers in. Om een of andere reden duurt dat erg lang en worden er verschillende telefoontjes gepleegd. Heeft het ermee te maken dat we met elf paspoorten reizen? Zes stuks geldige nieuwe paspoorten plus 5 oude paspoorten met ons visum voor PNG. De oude paspoorten zijn ongeldig gemaakt, met uitzondering van de visumpagina. Alleen Josia heeft het visum in zijn nieuwe paspoort. De dame achter de incheckbalie vertelt tot onze vreugde dat de bagage helemaal doorgelabeld mag worden naar Port Moresby, de hoofdstad van PNG. Helaas is ze even later niet tevreden met het gewicht van sommige koffers, hoewel het totaal gewicht in orde is. Onze koffers gaan dus open en na wat schuiven mogen ze door. Helaas is de dame inmiddels afgewisseld door haar collega die niet kan doorlabelen naar PNG. Onze koffers krijgen dus een label tot aan Hong Kong, daar moeten we dan maar verder zien. We gaan afscheid nemen van familie en vrienden die helemaal naar Schiphol zijn gereisd om ons uit te zwaaien.

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Een moeilijk moment, tegelijkertijd een moment waarop we beseffen hoe verbonden we zijn – en blijven. Daar gaan we dan, uitgezwaaid vanuit de verte. De eerste beproeving komt al snel. We willen nog btw terugvragen en dat blijkt alleen te kunnen voor de security checkpoints in Vertrekhal 3, terwijl wij in Vertrekhal 1 staan. Michel moet dus terug, terwijl Erna met de vier kinderen door het checkpoint gaat. Laptops, telefoons, drinken, gels, etc. moeten uit de tassen en alles wordt gescand. Josia moet uit de draagdoek en wij zelf worden ook een voor een gescand. Hannah neemt Josia gelukkig even over. Na de scan worden we ook nog allemaal gefouilleerd, inclusief Josia, tot groot vermaak van de kinderen. Ik kom erachter dat ik maar drie van de zes paspoorten heb en hoop maar dat Michel de andere drie heeft. We zoeken een paar stoelen om op papa te wachten. We komen er achter dat in deze samenstelling van moeder met vier kinderen en 5 stuks bagage toiletbezoek erg lastig is, we wachten dus tot papa weer bij ons is, met de 3 overige paspoorten trouwens.

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen ...

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen …

Even later genieten we van onze laatste portie friet met kipnuggets bij de Burger King, en niet het minst van het ballenbad naast onze tafel. De kinderen kunnen even lekker bewegen voordat we vertrekken naar de gate en ons installeren in het eerste vliegtuig naar Frankfurt. Eenmaal in het vliegtuig, duurt het erg lang voordat we vertrekken:  40 minuten vertraging, terwijl we maar 1 uur en 20 minuten overstap tijd hebben.

Doorlopen dus op Frankfurt. We komen aan in zone A en het volgende vliegtuig vertrekt van zone Z! De kinderen zijn moe, maar lopen dapper met hun kleine koffertje achter zich aan. Op tijd komen we aan bij de gate naar Hong Kong. In het vliegtuig herinneren de kinderen ons aan de beloofde cadeautjes en genieten van het uitpakken (bedankt, gevers!).

Josia mag een cadeautje uitpakken

Josia mag een cadeautje uitpakken

Verder zijn we druk met eten. Omdat Josia geen eigen stoel heeft, maar de hele reis gezellig op schoot zit, eten Michel en ik om de beurt, terwijl we de andere kinderen helpen met eten. Hannah zit aan de overkant van het gangpad en redt zich prima alleen. De vlucht verloopt goed. Hannah en Obadja slapen opgerold in hun stoel, Ruth kan de slaap niet goed pakken, Josia slaapt een aantal uur en Michel en ik dutten af en toe even in. De kinderen vermaken zich verder met videootjes op hun eigen schermpje van de vliegtuigstoel. Gek genoeg word je tijdens zo’n reis een beetje duf en ook de kinderen doen weinig meer, ook al hebben ze genoeg puzzeltjes, spelletjes en leesvoer bij zich. We ontbijten in het vliegtuig en kort daarop, na het uitstappen, is het al 3 uur ’s middags, want in Hong Kong is het 6 uur later. ‘Mam, is China een stadje in Nederland?’, ik schiet in de lach. Door al het reizen is het soms lastig om concepten stad en land goed uit elkaar te houden. Is er nou echt zoveel verschil tussen een reis per trein naar Rotterdam en een nacht in het vliegtuig? En als we met het SIL vliegtuig gaan, reizen we wel per vliegtuig, maar blijven we toch weer in hetzelfde land. En aan de taal kun je het ook al niet zeker weten, want in PNG zijn dat er 830…

In Hong Kong worden we opgewacht door met mondkapje gemaskerd luchthavenpersoneel met een apparaatje in hun hand. Michel moet z’n hoed afdoen en ongevraagd controleren ze op afstand of we koorts hebben! Je zou het er prompt van krijgen. Maar gelukkig hebben we het geen van allen! Voor ons ook opnieuw een gebedsverhoring, want met zieke kinderen reizen lijkt ons bijna onmogelijk.

We kunnen onze koffers niet afhalen, want daarvoor zouden we door de douane moeten, terwijl we geen visum hebben voor Hong Kong. De balie van Air Niugini (onze vliegmaatschappij voor de volgende vlucht) is nog niet open en het duurt een poos voordat we iemand hebben gevonden die ons kan helpen. Ja, onze zes koffers worden voor ons opgezocht en gelabeld naar Hong Kong. Wat? Zes koffers? We hadden er zeven. Verbaasd kijken we naar onze zes tickets, waar is de zevende? De dame achter de balie blijft gelukkig vriendelijk en beloofd een zoekactie.

Wachten op het vliegtuig...

Wachten op het vliegtuig…

Na een uur mogen we terugkomen. ‘We moeten bidden’, zegt Ruth. Natuurlijk!  Samen bidden we of we met zeven koffers in PNG mogen aankomen. We zoeken een rustig plekje waar de kinderen een beetje kunnen bewegen en gaan op jacht naar een paar flesjes drinken. Dat blijkt iets lastiger, omdat we geen Hong Kong-se dollars hebben en voor een beetje drinken eigenlijk geen geld willen wisselen, maar het lukt. Een uur later blijkt de zevende koffer gevonden. Bovendien is het geen probleem dat we eigenlijk iets te veel kilo’s hebben volgens de bagage regels van Air Niugini, er wordt tenminste met geen woord over gerept. Looft de Heere!

Ondertussen lezen we het nieuws dat er in Port Moresby stakingen zijn begonnen op de nationale vluchten en dat er diverse vluchten zijn geannuleerd. Oeps, zou dat overslaan naar het internationale vliegverkeer? …. Het vliegtuig vertrekt gewoon. Bij het instappen begint Obadja een enthousiast verhaal in het Nederlands tegen een stewardess, die hem vriendelijk aanhoort en doet alsof ze er iets begrijpt …  Door het tijdsverschil is nu na ons ontbijt het diner weer aan de beurt. De cadeautjes en filmpjes passeren weer, opgerolde kinderen in hun stoel… Het is nog donker als we ongeveer half vijf in de ochtend landen in Port Moresby. Zouden alle zeven koffers zijn aangekomen? Hannah installeert zich aan het begin van de rolband en na een poos wachten, komt ze er enthousiast aanhollen, de eerste koffer is op komst is en de andere zes volgen kort daarna. Voor ons een wonder dat dat zo goed is gegaan! Nu nog door de douane. Een medewerker van het vliegveld komt ons halen uit de lange, lange rij en zet ons vooraan in een andere rij. Reizen met kinderen heeft zo zijn voordelen! Even later nog een spannend moment: moeten alle koffers open? Mogen we onze kaas uit de handbagage houden? Alles gaat goed, het blijft allemaal bij een scan en even later ontmoeten we de chauffeur die ons naar een zendingsgasthuis brengt om even uit te rusten en te ontbijten.

Obadja ploft neer ... en slaapt

Obadja ploft neer … en slaapt

Obadja is te moe en valt in een onmogelijke houding op een bank in slaap. Tegen negenen komt de chauffeur ons weer halen en brengt ons naar de MAF hangar, waar het kleine acht persoonsvliegtuigje vertrekt. Alles gaat op de weegschaal, ook wijzelf: deze laatste vlucht betalen we niet per persoon, maar per kilo. Er is nog geen brandstof voor het vliegtuig, dus wachten we nog een half uur tot het tanken klaar is. De piloot bepaalt waar we zitten, want het gewicht moet evenwichtig verdeeld worden. Even later zien we vanuit de lucht bekende beelden. Bomen – overal, bergen, rivieren die ertussen door slingeren, af en toe een verzameling hutjes: Papoea-Nieuw-Guinea!

Bij het landen wacht ons een grote verrassing, verschillende Nederlandse collega’s staan ons met hun kinderen op te wachten. Dat hadden we niet verwacht, een warm welkom na zo’n vermoeiende reis. Nog een korte rit in een busje en we zijn … thuis! Thuis in een warm en zonnig Papoea-Nieuw-Guinea.

Welkom, Josia!

Wat blijft het een wonder en een geschenk van God om een kindje uit Zijn hand te ontvangen. De 3e februari 2015 was nog maar 8 minuten oud, toen onze zoon Josia Fanuel werd geboren!

Josia

Josia

De kinderen staan om 05.30 al klaar om te vertrekken

De kinderen staan om 05.30 al klaar om te vertrekken

Afscheid van Ukarumpa

Afscheid van Ukarumpa

In Australië
Op 16 januari 2015 bracht een klein vliegtuigje van SIL ons van Ukarumpa naar Port Moresby en vandaar vlogen we het water over naar Cairns in het noorden van Australië. En toen was het wachten op de baby. Daar zit je dan, als gezin. Ver weg van familie, vrienden en collega’s. We kenden letterlijk niemand in onze omgeving. En toch …

Gastvrijheid
We hebben genoten van de gastvrijheid van de mensen die we ontmoetten. Allereerst was daar Tree Tops Lodge, het gastenverblijf voor zendelingen dat gerund wordt door Wycliffe en de MAF. Tegen een sterk gereduceerd tarief konden we daar een woning betrekken met maar liefst drie slaapkamers. We hebben hierin sterk de leiding van de Heere ervaren. Toen we dit onderkomen ruim van te voren boekten, kregen we te horen dat we vlak voor de uitgerekende datum 4 dagen elders onderdak moesten vinden i.v.m. een conferentie. Maar wat schetst onze dankbaarheid, toen we bericht kregen dat er een annulering was! Nu hebben we voor drie maanden de beschikking over dezelfde woning.
Via collega’s waren we in contact gekomen met een aantal christenen dat hier in Cairns woont. Een dag na aankomst kregen we van hen al bezoek. En wat een zegen voor de kinderen: deze vrouw bracht een grote doos met boeken en speelgoed mee voor de kinderen! Een hartelijker ontvangst hadden we ons niet kunnen indenken. Ze stelde zelfs voor een paar weken haar auto voor ons beschikbaar, zodat we die niet hoefden te huren.

Geboortekaartje Josia

Geboortekaartje Josia

De geboorte van Josia
Dinsdag 3 februari 2015 bleek de grote dag, anderhalve week eerder dan verwacht. ’s Maandagsavonds moesten we plotseling naar het ziekenhuis omdat de vliezen waren gebroken. De vrouw die ons zo hartelijk had ontvangen, was inmiddels dikke vrienden geworden met onze kinderen en zij stond binnen 10 minuten op de stoep om die nacht op de kinderen te passen. Dat was een grote zorg minder.
Acht minuten na middernacht mocht Erna een gezonde jongen tegen haar hart drukken: onze Josia. Met 2910 gram was het ons kleinste kindje.

Twee grote zussen en één grote broer
Om 7 uur ging papa snel naar huis om de kinderen het grote nieuws te vertellen en ze op te halen om naar de baby te kijken. Wat waren ze trots op hun broertje. Helaas moest de baby twee dagen met mama in het ziekenhuis blijven en konden ze de baby maar twee keer per dag zien. Op deze momenten was het dan ook extra genieten.

Papierwerk
Voor een kindje dat in het buitenland geboren wordt, moet erg veel papierwerk gebeuren. Onlangs heeft Josia al met mama een vliegreis gemaakt naar Brisbane om een paspoort aan te vragen. Het duurde even voor hij tevreden was met z’n pasfoto, maar ook die kwam er uiteindelijk.

Terug naar Papoea-Nieuw-Guinea
We hopen snel weer terug te kunnen gaan naar ons stekje in Papoea-Nieuw-Guinea, dat al echt als een ‘thuis’ voelt. Ondertussen wachten we op het paspoort en het visum van onze jongen.

Gezinsfoto bij Tree Tops in Cairns, Australië

Gezinsfoto bij Tree Tops in Cairns, Australië

Vier weken in de jungle (2/2)

We vonden het best een beetje spannend om een poosje in een dorp te gaan wonen. We moesten het immers een poos zonder alle ‘gemakken’ gaan doen, die in Nederland ‘normaal’ zijn. Eigenlijk is het nog maar de vraag wat ‘normaal’ is. Is het niet normaler om zonder elektriciteit, gas en stromend water te leven? In PNG tenminste wel en het was een voorrecht om dat eens te ondervinden.

Afwas

Susa helpt ons met de afwas

Susa helpt ons met de afwas

Afwassen, hoe doe je dat? Niet na het eten ’s avonds, want dan is het te donker. Dus de vaat maar opstapelen en bewaren. We waren erg blij dat we voor de afwas hulp kregen, deze ‘zus’ hielp ons vaak. Ze stapelde alle vaat op in een teiltje en nam het mee naar de rivier (zie foto). Voor ons dorp was dat dichtbij, maar 5 minuten lopen. Niet iedereen in Papua Nieuw Guinea is zo gezegend met een redelijk grote stroom op zo’n korte afstand. Tja, het aanrecht in Nederland was nog dichter bij natuurlijk.
Afwassen kan met zeep en een schuursponsje. Maar als je dat niet hebt, kun je ook een bepaald soort blad plukken, dat zo ruw en sterk is dat het dezelfde functie vervullen kan als schuurpapier. De pannen waren vaak erg zwart aan de onderkant en vaak ook aan de zijkant – van het koken op houtvuur. Dat vraagt geduld, maar onze zus had dat. Ze poetste op haar gemak stug door en zo’n pan was na een kwartier echt weer blinkend schoon.

Wasmachine
De rivier dient ook als wasmachine. En wat schetst mijn verbazing? Voordat we hier kwamen werden onze kleren gewassen met wel-elektrische, niet-automatische machines op het POC-centrum. Maar hier in het dorp kreeg men – gewapend met zeep, borstel en bleek – de was veel schoner! Dat wilde ik natuurlijk ook kunnen. Het kost wel wat – je bent zo twee uur bezig – maar ik voelde me trots dezelfde ervaring te hebben als mijn oma met de wasplank …
Bleekmiddel werkt erg goed om vlekken te verwijderen. Op witte kleding natuurlijk, maar ook op alle andere kleding. Want verblekingen door bleekmiddel zijn toch geen vieze vlekken meer? Liever bleek dan vies, schoon is schoon. En eigenlijk hebben ze gewoon gelijk.
De volgende keer ga ik wel beter letten op de materialen die onder de bleek gaan. Sommige stofsoorten kunnen er niet zo goed tegen, sommige kleren zitten nu onder de kleine gaatjes …

Douche
Behalve als aanrecht en wasmachine functioneert het riviertje ook als badkamer. Michel heeft er de vorige weblog al over geschreven. Vaak combineerden we het wassen van de kleren en de vaat met het baden van de kinderen. Voor de kinderen was het een feestje. En oordeel zelf, wat is nu nog het verschil tussen een douche en een zwembad?

In het water verdwijnen alle taalbarrières

In het water verdwijnen alle taalbarrières

Hannah heeft dikke pret met andere dorpskinderen. Ze zocht meestal een dieper gedeelte op in de rivier, zodat ze ook kon zwemmen. De diepte van de rivier verschilde van plek tot plek.
Als we geluk hadden, brachten de mensen een opgeblazen autoband of een bamboevlot om mee te spelen. Dat was natuurlijk helemaal geweldig!

Papa speelt met de kinderen in rivier

Papa speelt met de kinderen in rivier

Koken

Houtdragen: een peuleschilletje

Houtdragen: een peuleschilletje

Iets anders waar we veel vragen over hebben gekregen, is het koken op een houtvuur. Gelukkig hadden we daar op het POC-centrum al drie weekenden mee geoefend, dus we hadden een klein beetje ervaring. En zoals met zoveel dingen die je nog niet kunt – het lijkt moeilijker dan het is. Je kunt zelfs de grootte van het vuur onder controle houden door stokken in of uit het vuur te schuiven, of meer hout op het vuur te leggen. Verder werkt het eigenlijk net zo als een gasfornuis. Alleen zit je op de grond en moet je steeds nieuw hout op het vuur leggen, anders is alles van de kook af. Toch heb ik erg veel waardering voor de vrouwen in de dorpjes, want het koken kost op deze manier wel veel tijd, zoals alles in het dorp veel tijd kost. Alleen al afwassen, kleding wassen en koken vult een groot deel van de dag.  En dan werken de vrouwen uit het dorp vaak nog uren in hun tuin, om überhaupt eten te hebben om te koken! Voor ons lag het hout klaar om te gebruiken, maar zij moeten ook nog eens het hout uit de tuinen halen. En natuurlijk eerst nog de boom omhakken en in mootjes hakken. En vervolgens sjouwen ze enorme ladingen hout in een grote tas die aan hun hoofd hangt. De vrouwen hier werken erg hard en zijn verschrikkelijk sterk. We hebben veel bewondering gekregen voor deze vrouwen.

Erna leert susa bolletjes maken

Erna leert susa bolletjes maken

Je kunt het houtvuur niet alleen gebruiken als een gasfornuis, het is ook mogelijk om een soort oven te maken, zoals op de foto. Daarvoor heb je een super grote pan nodig, waar een laag zand in zit. Boven op het zand staan een paar kleine lege blikjes, zodat er lucht circuleert tussen de blikjes, en op de blikjes ligt de ovenschaal. Zo lukte het zelfs om bolletjes te bakken!
Deze manier van ‘koken’ kenden de mensen in ons dorp nog niet. Ik heb onze zus op de foto geleerd hoe je brood kunt maken in zo’n ‘potoven’. Bij ons afscheid hebben we de potoven aan hun gegeven, zodat ze nog lang kunnen genieten van potovenverse bolletjes.


Donker

Bij zomeravonden had ik vroeger altijd het idee van veel licht. Maar hier dicht bij de evenaar werkt dat zo niet. Ook al is het altijd warm, het is donker van ongeveer 6.30 tot 18.30. Het wordt heel snel donker: de schemering duurt maar ongeveer een half uur. En natuurlijk zijn er geen straatlantarens, het is gewoon echt donker om 19.00 uur, zonder elektriciteit niet heel praktisch. Natuurlijk hadden we allerlei lampen bij ons, maar niets kan er op tegen het lichtknopje in de kamer waar we nu zijn.

Ruth leest in het donker

Ruth leest in het donker

Het bepaalde onze avondinvulling, veel kun je gewoon niet doen ’s avonds. En – om eerlijk te zijn – waren we vaak ook moe van wat er overdag allemaal was gepasseerd, dus gingen we vaak net als onze mede-dorpelingen vroeg naar bed. Verrassend genoeg vond Ruth het heel normaal om bij het weinige licht van een lantaarn nog even te lezen of te kleuren (zie foto).
De dorpelingen gebruiken de avonden vaak om te praten met elkaar. Ook wij hebben dat gedaan. In de vorige weblog hebt u kunnen lezen dat Michel elke avond heeft mogen voorlezen uit de Bijbel.

Relaties

Obadja met susa

Obadja met susa

Toen we in het dorp aankwamen, kregen we gelijk een ‘waspapa’ (een soort oppas vader). Hij was verantwoordelijk voor ons en dat nam hij heel serieus. We werden gelijk opgenomen in zijn familie, deel van zijn familie. Waspapa heeft 12 kinderen en tig achterkleinkinderen. Heel veel van al deze familieleden kwamen al snel langs om ons welkom te heten. Voor ons een hele klus om alle gezichten en namen uit elkaar te houden!
Doordat we gelijk deel uitmaakten van zo’n grote familie, en al deze familieleden zich verantwoordelijk voelden voor ons, hebben we ons in het dorp erg veilig gevoeld. Immers, als ons iets zou overkomen, of als er alleen al maar iets gestolen zou worden, zou dat een schande zijn voor de familie. En ze waren er erg trots op om voor een poosje een blanke familie in hun midden te hebben, nog nooit eerder hadden er blanken in hun dorp gewoond.
Op de foto Obadja met een van onze zussen, een jonge ongetrouwde vrouw, met wie we veel optrokken. Het duurde even voordat de kinderen relaties aangingen met ‘onze familieleden’, maar gaandeweg gebeurde dat wel. Zeker met onze zus hierboven kregen ze een goede relatie. Ze hield ervan om met onze kinderen te spelen en om ze mee te nemen naar de rivier, en dat klikte natuurlijk. Na een paar weken begonnen de kinderen ook steeds meer Tok Pisin te spreken, vooral als wij er niet bij waren …

Afscheid

Onze gastfamilie

Onze gastfamilie

Op de dag van ons vertrek kwam de hele familie afscheid nemen. Een deel hiervan staat op de foto. Afscheid nemen – altijd een moeilijk moment. We hadden vier weken lang intensief met deze mensen opgetrokken, waren opgenomen in hun familie, hen gaan waarderen, van hen gaan houden… Wie weet, komt er ooit nog een gelegenheid het dorp te bezoeken.

POC afgerond!

POC afgerond!

Volgende stap
Het leven in een dorp was onderdeel van onze opleiding: Pacific Orientation Course (Orientatie cursus voor het gebied waar ook PNG bij hoort). En eindelijk krijgen we daar ons certificaat: de POC is voorbij en we zijn klaar voor de volgende stap!
Ondertussen zijn we aangekomen in Ukarumpa en is Michel begonnen met werken. Daarover een volgende keer meer.

Multicultureel Gloucester, analfabetisme en een schooldag

Half oktober. Dat we al bijna drie maanden in Gloucester wonen, merken we aan allerlei ‘vreemde’ dingen die inmiddels heel ‘gewoon’ zijn geworden. We wonen in een multiculturele wijk, waarin veel oosterse kledij wordt gedragen en waarin een zwarte burka nauwelijks meer opvalt. In onze straat allerlei supermarktjes met elk hun eigen specialiteit: Aziatisch, Arabisch, Turks, Indisch, etc. Eentje heeft wel een erg leuke naam: ‘Fine  European Food’. Eenmaal binnen is het echter alles Pools wat de klok slaat. Veel verpakkingen hebben zelfs alleen maar Poolse tekst. Je voelt je net een analfabeet, als je het alleen met de plaatjes moet doen.

Alfabetiseringswerk
Erna volgt op dit moment een cursus over Alfabetiseringswerk. Altijd gedacht dat dit niets anders is dan mensen leren lezen en schrijven? Was dat maar waar! Er komt veel meer bij kijken, met name ook in het voorwerk dat gedaan moet worden en waarbij allerlei lastige keuzes gemaakt moeten worden. Allerlei overwegingen spelen mee. Bijvoorbeeld: welk schrift ga je gebruiken? Onze Romeinse letters of toch maar Arabische, of misschien zelfs Chinese letters, om er maar enkele te noemen? Voor ons gevoel is het vaak logischer om Romeinse letters te gebruiken (dat zijn dezelfde letters die wij gebruiken in het Nederlands), maar als een land ook andere talen heeft in bijvoorbeeld het Arabisch schrift, dan is het veel ‘logischer’ om het Arabisch schrift te gebruiken.
Een andere vraag: wil alfabetiseringswerk succes hebben, moet het voor mensen goed te doen zijn om te leren lezen. Hoe voorkom je dat het overbodig moeilijk is? Neem nou de Nederlandse ‘ei’ en ‘ij’: waarom hebben wij nu twee verschillende lettercombinaties voor dezelfde klank? We hadden onze kinderen een hoop moeite kunnen besparen als we gewoon consequent alleen ‘ei’ zouden schrijven, of alleen ‘ij’. Het liefst wil je een alfabet dat zo natuurlijk, duidelijk en eenvoudig mogelijk is.
Kinderen gaan niet overal 8 jaar naar de basisschool en het is fijn als ze in de tijd dat ze naar school gaan, geen tijd hoeven te verspillen met het leren van een moeilijk alfabet, maar zoveel mogelijk leren!

Hannah en Ruth krijgen les van Juf Marleen

Hannah en Ruth krijgen les van Juf Marleen

Een schooldag van de kinderen
En veel leren, daar komen ook Hannah en Ruth niet om heen.  Dankzij juf Marleen leren  ze hier heel veel! De schooldag van de kinderen begint om 8.30 uur als wij naar Redcliffe College vertrekken en de juf bij de kinderen thuis komt. ’s Morgens doen Hannah en Ruth vooral werkjes als taal, rekenen en schrijven en Ruth slaapt aan het einde van de morgen meestal ook nog een uurtje.
Op woensdagmorgen is het feest, want dan gaan juf Marleen en de kinderen samen naar een peuterspeelochtend van een kerk dichtbij en spelen ze met kinderen uit de buurt.
Om ongeveer 12.30 begint de reis naar het Redcliffe College, lopend met Obadja in de buggy. Het grote avontuur middenin deze reis is een spoorwegovergang, die ongeveer de helft van de tijd dicht is en dan voor wel een kwartier dicht kan zijn! Het station ligt dichtbij deze spoorwegovergang en als de mensen nog aan het instappen zijn gaan de spoorbomen al dicht… en dan kunnen er in slakkengang nog wel 7 treinen langs komen…. Dit is trouwens voor ons ook een goede oefening om geduldig en blij te blijven als de spoorbomen weer eens voor je neus dichtgaan op 400 meter afstand van de collegezaal, met nog tien minuten te gaan voor het college begint.

Lekker herfstkoekjes bakken met juf Marleen!

Lekker herfstkoekjes bakken met juf Marleen!

We zijn erg blij dat we tussen de middag op Redcliffe samen met de kinderen kunnen eten. Eerlijk gezegd hadden de meisjes in het begin wel moeite om zomaar alles te eten wat op hun bord kwam – meestal geen aardappels met boontjes en gehaktbal ;-), maar ondertussen werken ze hard om hun toetje binnen te halen. En die Engelse desserts zullen we missen in de toekomst!
Na het eten spelen de kinderen nog even buiten in de grote tuin van Redcliffe College en lopen daarna weer met juf Marleen terug. Obadja slaapt ’s middags en dan heeft de juf vaak tijd om iets leuks te doen zoals proefjes en experimentjes, verven of koekjes bakken en versieren… Om 16.00 komt Erna thuis en drinken we koffie en dat was de schooldag!

Indrukken van de kinderen:
Hannah
: ‘Mijn school is thuis. Ik heb ook een liedje geleerd: Herfst, herfst is weer gekomen / Daar komt de wind / Hij rukt aan alle bomen / Alle blaad’ren vallen / De takken worden kaal / We trekken onze jassen aan allemaal. We hebben ook een spin gemaakt. En de juf heeft mij ook al een beetje blokfluiten geleerd. Rekenen vind ik makkelijk: 12 + 3 = 15!’
Ruth: ‘Ik mag heel vaak buiten spelen op Redcliffe in een speeltuintje. Op school heb ik een eekhoorn gemaakt. We werken over de herfst. Een kastanje is in het engels ‘chestnut’. En als ik iets niet weet, zeg ik gewoon: ‘I don’t know’. Vandaag heb ik koekjes gebakken met de juf en met Hannah, dat doen wij ook op school. Van oma heb ik een schrijfblokje gekregen en daar kan ik in schrijven.’
Obadja: ‘Wij wonen aan een drukke straat en dat is heel leuk. Want ik kan voor het raam heel goed alle auto’s, vrachtwagens, bussen, motors en rennende meneren zien. Vooral als er een Engelse dubbeldekkerbus voorbij rijdt, word ik erg enthousiast en moet iedereen in huis weten dat er weer een bus voorbij is gekomen!’

Obadja vindt het prachtig om auto's te kijken

Obadja vindt het prachtig om auto’s te kijken