Tag archieven: Reizen

Gaan we nou wel of gaan we niet?

God houdt er soms een andere planning op na dan wij mensen. Dat maakt leven met Hem soms in een bepaalde zin erg spannend. Helemaal als je nog nooit écht hebt geleerd om geen zorgen te hebben voor de dag van morgen (Matth. 6:34).

Deur voor de visa: open of dicht?
Het jaar 2013 stond vanaf 30 april in het teken van de voorbereiding op ons vertrek naar Papua Nieuw Guinea. Ruim een half jaar voor de geplande vertrekdatum zijn we begonnen met al het papierwerk voor het aanvragen van onze werkvergunning en visa. We wisten niet dat dit een les in vertrouwen op God zou zijn.
Dit vertrouwen werd namelijk danig op de proef gesteld, toen de visa er op de geplande tijd (begin december) nog niet waren. We zouden de visa moeten ophalen op de PNG ambassade in Brussel, maar voor de kerst waren ze er nog steeds niet. Bovendien sloot de ambassade voor 2 weken: deur dicht! Vanaf 6 januari hebben we bijna dagelijks contact gehad met de ambassade, maar het antwoord was telkens: ‘nee!’. Uiteindelijk, drie werkdagen voor ons vertrek, kregen we bericht: ‘De goedkeuring is binnen, maar de visa moeten nu nog gemaakt worden en dat duurt … vijf werkdagen.’ Deur dicht! Na stevig aandringen, zouden ze hun best doen om de visa op de dag van ons vertrek klaar te hebben. Een vriend uit onze gemeente ging ze ophalen, maar … alsof het nog niet spannend genoeg was … ze lieten hem op de ambassade maar liefst 1,5 uur wachten zonder opgaaf van redenen. Uiteindelijk kregen we op dinsdag 14 januari 2014, om 13.30 onze paspoorten met visa in handen. Een uur later vertrokken we met de auto naar Schiphol. De deur was uiteindelijk toch opengegaan!

Zullen we 't vliegtuig ingaan?

Zullen we ’t vliegtuig ingaan?

Lange reis
Na het afscheid van onze familie en enkele vrienden op Schiphol is de reis dan toch echt begonnen. Het besef dringt langzaam door. Daar sta je dan: vader en moeder, drie kleine kinderen, 10 grote koffers, 5 stuks handbagage, een buggy en een autostoel, 2 poppen voor de meisjes en een tijger voor Obadja. Het is een feestje voor de kinderen, want vóór we het vliegtuig ingaan, eten we nog één keertje bij de McDonalds. Bij de douane kijkt Hannah haar ogen uit als papa gefouilleerd wordt: ‘Waarom zitten ze aan u, papa?’. Papa legt uit: ‘Ik had nog een pen verstopt in m’n borstzakje en daarom ging het alarm af!’.
De reis is een hele belevenis. In het begin vinden de kinderen het erg leuk en spannend, want alles is natuurlijk nieuw. En bovendien: ze hebben cadeautjes gekregen (bedankt!), die ze op strategische momenten mogen uitpakken:  opnieuw een feestje! Maar de reis duurt wel erg, erg lang. We vliegen midden in de nacht, maar slapen in een vliegtuig is best lastig. Op de eerste vlucht van Amsterdam naar Londen doen ze bij de gate moeilijk over de autostoel voor Obadja. Die mag niet mee in het vliegtuig, maar moet met de koffers ingecheckt worden in de laadruimte. Gelukkig zijn ze in Londen en in Hongkong wat vriendelijker. Uitgerekend op de lange vluchten (11 + 7 uur) mocht Obadja in het autostoeltje zitten én slapen. Wat een verademing: opnieuw een zegen van boven!

Obadja maakt vrienden in Hongkong.

Obadja maakt vrienden in Hongkong.

In Hongkong hebben we een tussenstop van 6 uur: ook een hele belevenis. Zijn het de blonde kopjes van onze kinderen die de aandacht van al die Chinezen trekken, het feit dat ze met dezelfde kleren net een tweeling zijn, of is het het Chinese één-kind-beleid waardoor we als ‘groot’ gezin de aandacht trekken? In elk geval trekken de kinderen erg veel bekijks en maakt Obadja al snel dikke vrienden met 5 Chinese mannen die tegenover ons zitten te wachten.
Onze derde vlucht over zee, jungle, bergen, brengt ons in Port Moresby, de hoofdstad van PNG. Met onze winterkleren nog half aan, sjokken we met al onze bagage door de tropische warmte naar de douane, waar het er even op lijkt dat we alle koffers moeten open maken voor controle! Gelukkig hebben we zojuist bij het ophalen van de koffers, vrienden gemaakt met grondpersoneel dat ons vriendelijk verder helpt met de drie karren vol koffers. Zij doen nu bij de douane een goed woordje voor ons, met als gevolg dat we slechts één koffer hoeven open te maken! Op naar het laatste vliegtuig, dat ons in Madang zal brengen. Respect voor Hannah, Ruth en Obadja die zich kranig hebben geweerd!

Onze voortuin

Onze voortuin

Daar zijn we dan … en nu?
Na een kort verblijf van enkele dagen in Madang zijn we begin deze week aangekomen op het centrum van de Pacific Orientation Course (POC) in Nobnob. Dit dorpje ligt midden in de jungle op een bergrug met een prachtig uitzicht op de Stille Oceaan, een half uur rijden van Madang.

Onze achtertuin

Onze achtertuin

De weg waarop we reden, voldeed aan alle beschrijvingen uit reisverhalen van zendelingen: gaten, hobbels, smal, kronkelend, steile hellingen, diepe afgronden opzij.
En daar mochten we van genieten in de laadbak van een enorm lawaaierige vier wiel aangedreven open truck. Vol verbazing zag Ruth dat bananen hier niet in de winkel liggen, maar gewoon aan de bomen hangen. Prachtige vlinders met een spanwijdte van ruim 10cm, kleurrijke bloemen in bomen en struiken langs de weg en honderden tinten groen van de bloeiende jungle.
En nu moet ik stoppen. Waarom? Omdat het eenvoudig te veel is om te bevatten, om op een rijtje te krijgen, om te verwerken. Omdat we tijd nodig hebben om alles op ons in te laten werken. En om bij te komen van een enorme jetlag, waardoor de kinderen ‘s nachts uren wakker zijn en niet in slaap te krijgen.

Tot slot
In de tropen is alles onvoorspelbaar. Dat hebben we in een kleine week al op verschillende manieren gemerkt. Het kan soms lang duren voordat we weer van ons laten horen, met name in de komende drie maanden. Dit is vooral omdat we in de oriëntatie cursus erg weinig vrije tijd hebben, maar ook omdat we beperkt en soms zelfs enkele weken geen internet hebben, omdat internet lokaal erg duur is, omdat we geen stroom hebben om onze computers op te laden, of eenvoudig omdat we te moe zijn. Want één ding is inmiddels zeker: je draai vinden in de tropen met drie kleine kinderen is hard, hard werken.
U kunt ons ook vinden op Facebook, waar we wat gemakkelijker en vaker korte berichtjes kunnen plaatsen.