Tag archieven: verlof

Nog steeds in Nederland

1 reactie

Nog steeds in Nederland ...

Hoewel we graag al lang terug hadden willen zijn in Papoea-Nieuw-Guinea (PNG), hebben we onze terugreis voor de tweede keer moeten uitstellen. Dit was nodig, omdat we de vereiste toestemming van de PNG-se overheid niet op tijd binnen hadden. Onze terugreis staat nu gepland voor Deo volente 11 mei.

We beginnen te merken dat deze extra maand in Nederland ons eigenlijk wel goed doet. We kunnen ons rustiger voorbereiden en komen toe aan dingen die nog niet eerder waren gelukt. Josia heeft zijn zwemdiploma kunnen halen en Erna heeft haar rijbewijs terug (die ze kwijt was door het herseninfarct een paar jaar geleden). En we hebben erg genoten van het lenteweer en de bomen in bloei. 

Erna met de kinderen bij kasteel De Schaffelaer in Barneveld
Erna met de kinderen bij kasteel De Schaffelaer in Barneveld

In PNG is het lange tijd relatief rustig gebleven, wat corona betreft. Maar nu is er sinds een aantal weken een enorme toename van besmettingen en sterfte. Ook zijn er ziekenhuizen die het niet meer aankunnen en is er veel zorgpersoneel besmet. Dit is een punt van zorg. Ondanks alle beperkingen door de coronaregels blijft het Bijbelvertaalwerk in PNG wel doorgaan. Een heel heuglijk feit was de viering van het Nieuwe Testament in de Gizzra-taal. Een project waarbij Nederlandse collega’s van ons, Nico en Elly van Bodegraven, jarenlang aan hebben gewerkt. Er is een facebook-video van deze viering. 

We zijn erg dankbaar dat we ondertussen de toestemming van PNG wel binnen hebben gekregen. Het internationale vliegverkeer komt langzaam weer op gang en het is niet de verwachting dat ons vliegticket geannuleerd zal worden, maar dat is natuurlijk niet zeker. Vlak voor ons vertrek moet ons hele gezin nog een coronatest krijgen, want bij het inchecken moeten we kunnen bewijzen dat we Covid negatief zijn. Daarom gaan we als gezin de laatste twee weken van ons verblijf in Nederland in (een lichte vorm van) quarantaine.

We hopen en bidden dat onze vertrek 11 mei nu wel door kan gaan. We verlangen er erg naar om weer verder te gaan met ons leven en werk in PNG. En weer directer betrokken te zijn bij onze missie: ‘Gods woord voor de volken van PNG!’ Maar meer dan ooit beseffen we dat boven al onze data Deo volente staat. 

Hartelijke groet,

Michel & Erna,
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en Lois

Update: goed nieuws

1 reactie

Eind vorige week hebben we de meeste uitslagen van onderzoeken binnen gekregen. Het blijkt dat bij mij 1 van de 4 grote vaten naar de hersenen geblokkeerd is. Waarschijnlijk door een dissectie, een soort scheur aan de binnenkant van het bloedvat, waardoor het is dicht gaan zitten. Daarvandaan is dan waarschijnlijk een stolseltje losgeschoten, wat het infarct hogerop in de hersenen heeft veroorzaakt. De prognose is vrij gunstig, de kans op herhaling is klein. Dat 1 van de 4 vaten dicht zit, is op zich niet erg, omdat de andere drie vaten dat compenseren. Het vat kan in de loop van een half jaar spontaan herstellen, willen jullie hierom bidden?

Het goede nieuws is dat we bericht gekregen hebben dat we ondanks alles wat er is gebeurd, toch terug mogen naar PNG, op de geplande datum van 5 maart. Hier zijn we erg blij mee. God heeft weer geopende deuren gegeven!

Ook zit er schot in het visumproces van Lois en we hopen haar paspoort met visum met ongeveer een week in handen te hebben.

Hartelijk dank voor alle meelevende reacties en kaartjes en voor iedereen die biddend om ons heen heeft gestaan de afgelopen dagen. Het heeft ons enorm goed gedaan!

Een hartelijke groet,

ook namens Michel en de kinderen,

Erna Pauw

Onverwacht en zorgelijk nieuws

1 reactie

Beste familie, vrienden en bekenden,

De achterliggende anderhalve week zijn er rondom mijn gezondheid grote zorgen ontstaan. Op een ochtend werd ik (Erna) wakker en ontdekte dat een gedeelte van mijn gezichtsveld was verdwenen. Omdat ik ook migraine-achtige klachten had, dachten we aanvankelijk aan migraine. Mijn ogen werden nagekeken door een oogarts, om een netvliesloslating uit te sluiten, en gelukkig waren mijn ogen helemaal goed. Maar de uitval bleef en toen ben ik woensdag met spoed opgenomen in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis bleek uit een MRI scan dat ik een klein herseninfarct heb doorgemaakt. De afgelopen dagen heb ik allerlei onderzoeken gehad, gericht op het vinden van een oorzaak. Omdat een herseninfarct op jonge leeftijd raar is, wordt er gezocht naar onderliggende problemen, bijvoorbeeld een hartafwijking of een afwijking in de bloedstolling, etc. Tot nu toe is daarbij niets gevonden, maar veel uitslagen wachten nog. Vanaf gisteren ben ik gelukkig weer thuis, het is de bedoeling dat verder onderzoek/ behandeling poliklinisch verloopt. Waarschijnlijk zal ik in ieder geval voor de rest van mijn leven bloedverdunners moeten gebruiken om risico op herhaling te beperken.

Het voelt alsof we in een emotionele achtbaan zitten en we proberen te verwerken wat er is gebeurd. Ook voor Michel en de kinderen is dit heel heftig. Om de zorgen rondom mijn gezondheid, maar ook om alle mogelijke consequenties die dit kan hebben voor ons leven en werk in PNG. Het is voor ons op dit moment nog niet duidelijk wat die consequenties zullen zijn. Ons vertrek staat vooralsnog gepland op 5 maart. We weten nog niet of dit uitgesteld moet worden, en zelfs is het niet zeker of we wel terug kunnen naar PNG. We hopen en bidden dat we ondanks alles toch spoedig mogen terugkeren naar PNG. We houden van PNG en willen niets liever dan terug gaan en verder gaan met het werk waar we aan begonnen zijn.

Aan de buitenkant is er niets aan mij te zien (gelukkig), maar ik mis ongeveer een kwart van mijn gezichtsveld (links onder). Ik kan wel gewoon scherp zien, maar als ik bijvoorbeeld een boekje voorlees, zie ik wel het boek, maar niet het kind links naast me. Ik ben dankbaar dat het buitenste randje vorige week is terug gekomen, maar daarna heb ik geen verbetering meer gemerkt. Ik begin er aardig aan te wennen en kan er wel mee leven, denk ik. Er is een kleine kans dat het zicht in de loop van dit jaar nog (gedeeltelijk) terug komt. Wat wel heel moeilijk is, is dat het niet meer veilig is om auto te rijden en zelfs ook niet om met kinderen naast me te fietsen. Daardoor ben ik behoorlijk beperkt wat vervoer betreft. Ook is het kijken met een grauwe vlek vermoeiend, hopelijk trekt dat nog bij.
Ik ben dankbaar voor de vele mensen om ons heen die meeleven, meebidden en helpen. Ik begrijp God niet, maar dat hoeft ook niet. Ik vertrouw Hem, belijd en geloof dat Hij goed is en houdt daaraan vast, hoe moeilijk dat soms ook is. Hij is mijn liefhebbende en almachtige Vader. Hij staat erboven, Hem ontglipt niets. Hij heeft controle over ons en over Zijn eigen werk in PNG en overal.

Tot slot delen we nog mee dat we de achterbanmorgen op za. 10 februari, van 10.00 – 12.00 vooralsnog gewoon door laten gaan. We hopen dan een en ander over ons leven en werk in Papoea-Nieuw-Guinea vertellen en zien er naar uit om veel mensen te ontmoeten. Iedereen van harte welkom! Een berichtje wordt op prijs gesteld als u / jij komt.

Een hartelijke groet,

ook namens Michel en de kinderen,

Erna Pauw

Weer thuis in Nederland

2 reacties

Na een lange reis van vier dagen, inclusief tussenstops en overstappen, zijn we dan eindelijk weer in Woudenberg beland. Zo’n reis is spannend, vermoeiend en heeft toch ook weer zijn leuke en grappige kanten. In Hongkong trekken we met meer dan één kind altijd de aandacht als we over het vliegveld lopen. Camera’s worden tevoorschijn gehaald en vriendelijke Chinezen proberen maatjes te worden met de kinderen. In het vliegtuig is het altijd weer een verrassing wat we voor eten krijgen en er is overal natuurlijk zoveel te zien. Op de langste vlucht, van Hongkong naar Frankfurt, waren we gezegend met maar liefst 10 extra, onbenutte zitplaatsen, waardoor de kinderen lekker languit konden slapen, in plaats van zittend in een stoel.
20171025 - Josia in vliegtuigNu zijn we weer in Woudenberg en dat voelt als vanouds: opgehaald en begroet door familie, op zondag naar de eigen gemeente, op maandag naar de vertrouwde Wartburg en op dinsdag zelfs opa en oma morgen op school! We willen iedereen hartelijk bedanken die eraan heeft bijgedragen om onze overgang naar Nederland zo gemakkelijk mogelijk te maken: familie, vrienden, gemeenteleden, jufs en meesters, klasgenootjes, ontmoetingen in de gemeente, bij het koffiedrinken na de dienst, in de winkel, op school, aan huis, via email of anderszins.

Op dit moment zijn we hard bezig om onze jetlag weg te werken. Het blijft een raar fenomeen om aan het einde van de middag plotseling van de ene op de andere minuut overvallen te worden door zo’n enorme vermoeidheid dat je denkt dat je een hele dag kunt slapen. Maar midden in de nacht ben je toch weer klaar wakker. Men zegt dat je voor elk uur tijdsverschil een dag nodig hebt om in het normale ritme te komen. Bij ons komt dat neer op acht dagen. Dat klopt wel zo’n beetje met onze ervaring, maar we hopen er altijd weer op dat het dit keer iets sneller gaat.

Een van de meest gestelde vragen die we krijgen, is: ‘Hoe is het weer om in Nederland te zijn?’ Afhankelijk van de context geven we dan verschillende antwoorden. Soms benadrukken we het vertrouwde, zoals hierboven beschreven. Andere keren benadrukken we het ‘lekkere’, zoals bruin brood met kaas of het eerste wat Josia ’s morgens zegt, als hij wakker wordt: pepernoten! Mensen denken vaak dat we het hier wel koud zullen vinden, maar mooier oktoberweer kunnen we ons in Nederland nauwelijks voorstellen. Daarbij is het ook genieten van de kleurrijke herfst.

Dit keer willen we de vraag ook eens van een ander gezichtspunt bekijken. En dat is dat het met behoud van al het bovenstaande, ook heel vreemd is om weer in ons eigen land en woonplaats te zijn. Je moet weer aan zoveel dingen wennen: o ja, het stuur in de auto zit links en we rijden rechts. Bij het afslaan gaan nog steeds vaak de ruitenwissers aan, in plaats van het knipperlicht. Eén dag na aankomst reden we de Dorpsstraat in. We waren zo onder de indruk van de nieuwe parkeerplaats en de toegang daartoe dat we de borden over het hoofd zagen en plotseling tegen het verkeer in reden. Blijkbaar is het toch niet altijd even verstandig om te ‘doen wat we altijd zo hebben gedaan’. Zondagmorgen in de kerk, komt de kerkenraad binnen en zegt Obadja: ‘Zijn dat allemaal dominees?’ Winkelen is ook al zo vreemd: bij vrijwel elk product moet je kiezen welke variant je wilt. Wil je de goedkoopste of de beste, of – helemaal goed – de goedkoopste beste? Of toch maar de beste goedkoopste?
Het is ook een ontdekking – op zondagmorgen – om je te realiseren dat we nog helemaal geen Nederlands contant geld hebben, laat staan collectemunten.

Al met al overheerst de dankbaarheid, dat we veilig geland zijn op Nederlandse bodem. Dankbaar, dat we weer tussen de mensen mogen zijn die ons lief en dierbaar zijn. Dankbaar, dat het al die tijd met de zwangerschap van Erna zo goed is gegaan. In het licht van eerdere ervaringen, is dat altijd weer een wonder van genade.

In de komende tijd hopen we velen van u / jullie te ontmoeten en we zien uit naar een gezegende tijd in Woudenberg.

Hartelijke groet,

Michel en Erna,
Hannah, Ruth, Obadja, Josia en …

‘Mee’ naar Papoea-Nieuw-Guinea

1 reactie
Vertrek vanuit Woudenberg

Vertrek vanuit Woudenberg

De auto staat klaar om te vertrekken naar Schiphol. Terwijl ik (Erna) Josia oppak om hem in de auto te zetten verrast hij me met zijn nieuwe woordje ‘mee’. Ja, natuurlijk mag je mee! We gaan terug. Ons verlof is goed geweest, maar we weten en ervaren dat onze plek nu in Papoea-Nieuw-Guinea (PNG) is. We beginnen dus aan de lange, 38 uur durende, spannende en vermoeiende reis. Op Schiphol checken we onze koffers in. Om een of andere reden duurt dat erg lang en worden er verschillende telefoontjes gepleegd. Heeft het ermee te maken dat we met elf paspoorten reizen? Zes stuks geldige nieuwe paspoorten plus 5 oude paspoorten met ons visum voor PNG. De oude paspoorten zijn ongeldig gemaakt, met uitzondering van de visumpagina. Alleen Josia heeft het visum in zijn nieuwe paspoort. De dame achter de incheckbalie vertelt tot onze vreugde dat de bagage helemaal doorgelabeld mag worden naar Port Moresby, de hoofdstad van PNG. Helaas is ze even later niet tevreden met het gewicht van sommige koffers, hoewel het totaal gewicht in orde is. Onze koffers gaan dus open en na wat schuiven mogen ze door. Helaas is de dame inmiddels afgewisseld door haar collega die niet kan doorlabelen naar PNG. Onze koffers krijgen dus een label tot aan Hong Kong, daar moeten we dan maar verder zien. We gaan afscheid nemen van familie en vrienden die helemaal naar Schiphol zijn gereisd om ons uit te zwaaien.

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Wat leuk om uitgezwaaid te worden!

Een moeilijk moment, tegelijkertijd een moment waarop we beseffen hoe verbonden we zijn – en blijven. Daar gaan we dan, uitgezwaaid vanuit de verte. De eerste beproeving komt al snel. We willen nog btw terugvragen en dat blijkt alleen te kunnen voor de security checkpoints in Vertrekhal 3, terwijl wij in Vertrekhal 1 staan. Michel moet dus terug, terwijl Erna met de vier kinderen door het checkpoint gaat. Laptops, telefoons, drinken, gels, etc. moeten uit de tassen en alles wordt gescand. Josia moet uit de draagdoek en wij zelf worden ook een voor een gescand. Hannah neemt Josia gelukkig even over. Na de scan worden we ook nog allemaal gefouilleerd, inclusief Josia, tot groot vermaak van de kinderen. Ik kom erachter dat ik maar drie van de zes paspoorten heb en hoop maar dat Michel de andere drie heeft. We zoeken een paar stoelen om op papa te wachten. We komen er achter dat in deze samenstelling van moeder met vier kinderen en 5 stuks bagage toiletbezoek erg lastig is, we wachten dus tot papa weer bij ons is, met de 3 overige paspoorten trouwens.

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen ...

Even poseren voordat we in het vliegtuig stappen …

Even later genieten we van onze laatste portie friet met kipnuggets bij de Burger King, en niet het minst van het ballenbad naast onze tafel. De kinderen kunnen even lekker bewegen voordat we vertrekken naar de gate en ons installeren in het eerste vliegtuig naar Frankfurt. Eenmaal in het vliegtuig, duurt het erg lang voordat we vertrekken:  40 minuten vertraging, terwijl we maar 1 uur en 20 minuten overstap tijd hebben.

Doorlopen dus op Frankfurt. We komen aan in zone A en het volgende vliegtuig vertrekt van zone Z! De kinderen zijn moe, maar lopen dapper met hun kleine koffertje achter zich aan. Op tijd komen we aan bij de gate naar Hong Kong. In het vliegtuig herinneren de kinderen ons aan de beloofde cadeautjes en genieten van het uitpakken (bedankt, gevers!).

Josia mag een cadeautje uitpakken

Josia mag een cadeautje uitpakken

Verder zijn we druk met eten. Omdat Josia geen eigen stoel heeft, maar de hele reis gezellig op schoot zit, eten Michel en ik om de beurt, terwijl we de andere kinderen helpen met eten. Hannah zit aan de overkant van het gangpad en redt zich prima alleen. De vlucht verloopt goed. Hannah en Obadja slapen opgerold in hun stoel, Ruth kan de slaap niet goed pakken, Josia slaapt een aantal uur en Michel en ik dutten af en toe even in. De kinderen vermaken zich verder met videootjes op hun eigen schermpje van de vliegtuigstoel. Gek genoeg word je tijdens zo’n reis een beetje duf en ook de kinderen doen weinig meer, ook al hebben ze genoeg puzzeltjes, spelletjes en leesvoer bij zich. We ontbijten in het vliegtuig en kort daarop, na het uitstappen, is het al 3 uur ’s middags, want in Hong Kong is het 6 uur later. ‘Mam, is China een stadje in Nederland?’, ik schiet in de lach. Door al het reizen is het soms lastig om concepten stad en land goed uit elkaar te houden. Is er nou echt zoveel verschil tussen een reis per trein naar Rotterdam en een nacht in het vliegtuig? En als we met het SIL vliegtuig gaan, reizen we wel per vliegtuig, maar blijven we toch weer in hetzelfde land. En aan de taal kun je het ook al niet zeker weten, want in PNG zijn dat er 830…

In Hong Kong worden we opgewacht door met mondkapje gemaskerd luchthavenpersoneel met een apparaatje in hun hand. Michel moet z’n hoed afdoen en ongevraagd controleren ze op afstand of we koorts hebben! Je zou het er prompt van krijgen. Maar gelukkig hebben we het geen van allen! Voor ons ook opnieuw een gebedsverhoring, want met zieke kinderen reizen lijkt ons bijna onmogelijk.

We kunnen onze koffers niet afhalen, want daarvoor zouden we door de douane moeten, terwijl we geen visum hebben voor Hong Kong. De balie van Air Niugini (onze vliegmaatschappij voor de volgende vlucht) is nog niet open en het duurt een poos voordat we iemand hebben gevonden die ons kan helpen. Ja, onze zes koffers worden voor ons opgezocht en gelabeld naar Hong Kong. Wat? Zes koffers? We hadden er zeven. Verbaasd kijken we naar onze zes tickets, waar is de zevende? De dame achter de balie blijft gelukkig vriendelijk en beloofd een zoekactie.

Wachten op het vliegtuig...

Wachten op het vliegtuig…

Na een uur mogen we terugkomen. ‘We moeten bidden’, zegt Ruth. Natuurlijk!  Samen bidden we of we met zeven koffers in PNG mogen aankomen. We zoeken een rustig plekje waar de kinderen een beetje kunnen bewegen en gaan op jacht naar een paar flesjes drinken. Dat blijkt iets lastiger, omdat we geen Hong Kong-se dollars hebben en voor een beetje drinken eigenlijk geen geld willen wisselen, maar het lukt. Een uur later blijkt de zevende koffer gevonden. Bovendien is het geen probleem dat we eigenlijk iets te veel kilo’s hebben volgens de bagage regels van Air Niugini, er wordt tenminste met geen woord over gerept. Looft de Heere!

Ondertussen lezen we het nieuws dat er in Port Moresby stakingen zijn begonnen op de nationale vluchten en dat er diverse vluchten zijn geannuleerd. Oeps, zou dat overslaan naar het internationale vliegverkeer? …. Het vliegtuig vertrekt gewoon. Bij het instappen begint Obadja een enthousiast verhaal in het Nederlands tegen een stewardess, die hem vriendelijk aanhoort en doet alsof ze er iets begrijpt …  Door het tijdsverschil is nu na ons ontbijt het diner weer aan de beurt. De cadeautjes en filmpjes passeren weer, opgerolde kinderen in hun stoel… Het is nog donker als we ongeveer half vijf in de ochtend landen in Port Moresby. Zouden alle zeven koffers zijn aangekomen? Hannah installeert zich aan het begin van de rolband en na een poos wachten, komt ze er enthousiast aanhollen, de eerste koffer is op komst is en de andere zes volgen kort daarna. Voor ons een wonder dat dat zo goed is gegaan! Nu nog door de douane. Een medewerker van het vliegveld komt ons halen uit de lange, lange rij en zet ons vooraan in een andere rij. Reizen met kinderen heeft zo zijn voordelen! Even later nog een spannend moment: moeten alle koffers open? Mogen we onze kaas uit de handbagage houden? Alles gaat goed, het blijft allemaal bij een scan en even later ontmoeten we de chauffeur die ons naar een zendingsgasthuis brengt om even uit te rusten en te ontbijten.

Obadja ploft neer ... en slaapt

Obadja ploft neer … en slaapt

Obadja is te moe en valt in een onmogelijke houding op een bank in slaap. Tegen negenen komt de chauffeur ons weer halen en brengt ons naar de MAF hangar, waar het kleine acht persoonsvliegtuigje vertrekt. Alles gaat op de weegschaal, ook wijzelf: deze laatste vlucht betalen we niet per persoon, maar per kilo. Er is nog geen brandstof voor het vliegtuig, dus wachten we nog een half uur tot het tanken klaar is. De piloot bepaalt waar we zitten, want het gewicht moet evenwichtig verdeeld worden. Even later zien we vanuit de lucht bekende beelden. Bomen – overal, bergen, rivieren die ertussen door slingeren, af en toe een verzameling hutjes: Papoea-Nieuw-Guinea!

Bij het landen wacht ons een grote verrassing, verschillende Nederlandse collega’s staan ons met hun kinderen op te wachten. Dat hadden we niet verwacht, een warm welkom na zo’n vermoeiende reis. Nog een korte rit in een busje en we zijn … thuis! Thuis in een warm en zonnig Papoea-Nieuw-Guinea.